Blogreeksen zoals 40 dagen bloggen en #ouderzonden zijn leuk, maar volhouden is iets anders. Niet dat de wil er niet is, neen, maar wel een gebrek aan tijd. Ik ben met beide nogal last-minute begonnen, zonder planning dus, en dat kan dan (in mijn geval toch) niet meer goed komen. Maart is immers de periode dat mijn agenda als fotograaf goed gevuld begint te worden. Daarnaast heb ik hier nog een man en dochter rondlopen waar ik ook graag wat tijd voor vrij maak. Die 40 dagen bloggen inhalen, zal mij niet meer lukken, maar ik werk wel nog de blogreeks ouderzonden af. Al is het maar omdat ik die zo graag lees bij andere ouders!
Er passeerden reeds vier ouderzonden de revue: superbia, avaritia, luxuria en invidia. Deze keer is het de beurt aan gula ofwel onmatigheid, gulzigheid, vraatzucht: wat kan je kinderen (of je kind?) nooit weigeren wanneer ze erom vragen?
Waar ik enkele weken geleden nog iets helemaal anders zou schrijven, heb ik nu het gevoel dat we op een kantelmoment zitten wanneer we het over dit thema hebben. Alhoewel het meeste nog wel opgaat, hoor, daar niet van.
Ik heb niet het gevoel dat ik Emma veel weiger, omdat er weinig te weigeren valt. Dat is toch het geval wanneer we het hebben materiële dingen zoals speelgoed of snoep. Het is een goede eter en alles wat ik haar aanbied, gaat vlot naar binnen. Er staan mijn ongetwijfeld minder gelukzalige momenten op dit vlak te wachten, maar zo lang het kan, prop ik quasi alles in haar mond! Ook qua speelgoed is ze niet lastig en ze amuseert zich kostelijk met de meest eenvoudige dingen. Een doosje van La Vache Qui Rit is voor mij goud waard!
Ook wanneer ze iets nodig heeft, zal ik het haar niet weigeren. Nodig hebben, is dan voor mij in de ruimste zin van het woord. Ik denk maar aan de kinesist die hier een paar keer langs kwam en waardoor ze nu goed op weg is om alleen te stappen, maar dat gaat ook over carnaval in de crèche waarbij moeder halsoverkop online een prinsesoutfit (zo cliché, maar zo cute (en vooral: enkel dit was in haar maat)) koopt. Want mij een week op voorhand laten weten dat carnaval gevierd wordt, dat kan zelfs mijn bullet journal niet aan!
Waar ik het wel moeilijk heb om haar dingen te weigeren, is op emotioneel vlak. Zo lang ze in haar park zat en in de beginfase van het kruipen, kon ze zich makkelijk alleen bezig houden. De laatste maanden is dat een ander verhaal. Begin vorig jaar verhuisde ik mijn bureau naar beneden opdat ik ook wat werk gedaan zou krijgen terwijl zij aan het spelen was. In het begin lukte dat aardig, maar de laatste maanden wordt dat alsmaar moeilijker. Soms heeft ze van die hangerige periodes en komt ze letterlijk aan mijn bureau hangen. De afgelopen weken tikte ik haar daarvoor op de vingers, wat dezer dagen resulteert in een pruillip en een tranendal. Een karakter heeft ze alleszins wel!
Om een lang verhaal kort te maken: ik plooi vaker wel dan niet wanneer ze hier aan mijn bureau hangt of eender waar mijn aandacht vraagt. Ik kan haar veel ontzeggen, maar op emotioneel vlak lukt me dat niet of ik hou er een immens schuldgevoel aan over.
Ik probeer er wel aan te werken want ze moet uiteraard alleen leren spelen. Dat laatste kan ze, eens ze bezig is, echt wel goed. Het is voor mij vooral een kwestie van doseren: even samen spelen en even alleen spelen. Voorlopig wint dat samen spelen nog altijd in hoeveelheid ten opzichte van het alleen spelen, maar het blijft een werkpunt.
Voorlopig is het bij mij dus nog even zoeken naar een evenwicht tussen geven en nemen op emotioneel vlak, maar daar wordt aan gewerkt.
Ik ben benieuwd hoe jullie dit aanpakken of hoe jullie kijk hierop is en lees het graag in de commentaren!
