Maandag 16 maart 2020: de eerste “officiële” thuiswerkdag begint ’s morgens vroeg, iets voor 6 uur. Mijn takenpakket laat me toe om alles van thuis uit te regelen waarvoor ik best wel dankbaar ben. Ik heb een dochter die lang slaapt, mijn man zit boven in de bureau en via Microsoft Teams hou ik contact met mijn collega’s. Aan het einde van de werkdag heb ik, door alle externe prikkels heen, mijn takenlijstje kunnen afwerken.
Dinsdag 17 maart 2020. Ik heb er een erbarmelijke nacht op zitten. Ik heb naar de muur liggen staren, op mijn zij want zo slaap ik en in het donker want ik kon moeilijk mijn lampje aansteken. Zo lag ik daar, anderhalf uur aan een stuk. Ik voelde een benauwdheid over mij neerdalen. Neen, geen Corona, maar angst voor wat komen zal. Ik sta opnieuw vroeg op en beslis om toch maar even mijn ware gevoelens te delen op sociale media. Ik krijg meteen heel wat reactie en mensen die blij zijn dat ook eens de ‘andere’ kant gedeeld wordt: die van de tranen, machteloosheid, onzekerheid. Nu zijn de Whatsappero’s en eperitieven nog leuk want ze zijn nieuw, maar hoe gaan we hier binnen een maand mee om. Wat zullen de mentale gevolgen van deze periode betekenen?
Woensdag 18 maart 2020. Ik waan me in een oorlogsgebied in de supermarkt. Voorraadartikelen zijn geplunderd, van papier (gat, neus of keuken) is er al helemaal niks over. Er zijn amper mensen in de winkel. Het is hier de wet van de sterkste: we snijden met z’n tweeën een gangpad aan. Meneer aan de ene kant, ik aan de andere kant. Ik ga verder want ik heb hier echt wel iets nodig van mijn boodschappenlijst. Meneer beslist om in achteruit te gaan en verdwijnt. In de supermarkt zijn we elkaars vijand, nog meer dan het virus onze vijand is.
Donderdag 19 maart 2020. De ver-van-mijn-bedshow sloop genadeloos in mijn bed. Zo voelt het aan. Het virus maakt zich baas over mijn nachtrust. De termen ‘Corona’ en ‘afstand’ steken ‘kids’ voorbij in mijn lijstje van woorden waar ik een hekel aan heb. Ik weet zelfs al die andere niet meer. Op het speelplein om de hoek wordt de realiteit tastbaar. Linten, rood en wit gestreept, moeten verhinderen dat kinderen hier nog komen spelen. Ik denk aan Emma en hoe leuk ze de glijbaan en schommel hier wel vindt. In de namiddag ‘zie’ ik voor het eerst een collega: ik heb een overleg met mijn baas. Ik ben oprecht blij hem te zien, anders ook hoor, het is een aimabele mens, maar dit is anders. Ik kan me even 100% concentreren ook al gaat ons gesprek voor de helft over de huidige situatie.
Als kersvers twintiger was ik een laatbloeier, weinig zelfzeker, zoekend naar mijn weg in het leven. De liefde kon mij op dat moment nog een weinig boeien, ik zou wel een eeuwige laatbloeier blijven.
Toen bevond ik mij plots op het perron van het station in Torhout. Nog steeds een laatbloeier, op dat moment zoekend, maar zeker niet naar de liefde. En toch… daar stond hij dan.
Er volgde een jaar van verlangen, negeren en vriendschap. Tot die ene avond: we schrijven eind februari 2005. Er werden plannen gemaakt voor de week erop. Er waren ontzettend veel kriebels.
We schrijven 5 maart 2005. Iets voor middernacht was hij daar: die eerste kus. Mijn eerste kus. Zijn eerste kus. Bloeien? Dat deden we ongetwijfeld. Beter laat dan nooit.
2019 was geen makkelijk jaar, daar had ik het al eens over in een Instagram post en zonder hier veel over uit te (willen) weiden: ook 2020 kent heel wat uitdagingen. Dit zet uiteraard aan tot heel wat denkwerk: mijn hoofd maalt soms een ganse dag door – toch probeer ik altijd het positieve te zien en het neerschrijven van dit lijstje was voor mij al een eerste stap in het hoofd leeg maken.
Ben je er klaar voor? Dan zijn hier mijn #20voor2020, uiteraard in geheel willekeurige volgorde!
We zijn net een week ver in twintig twintig. Ik heb de start van het nieuwe jaar geruisloos aan me laten voorbij gaan (lees: ik lag te slapen tussen het gejoel en de knallen van verboden vuurwerk door), maar toch kan ik er niet omheen. De letternerd in mij vindt ‘twintig twintig’ geweldig mooi en beklaagt zich nu al dat ze hier niets mee heeft gedaan voor haar kerst (eerder nieuwjaars)kaarten. Bon, dat voorbije jaar ligt nog niet zo ver achter ons dus sta mij toe om het nog even in een paar lijstjes te gieten want lijstjes, daar hou ik nu eens zoveel van – al is het maar mijn perfecte boodschappenlijstje. Lijstjes are life!
Noot: het zijn random lijstjes geworden die rondzweven in mijn hoofd. Geen cijfers ook want soms heb ik met het aantal ‘vijf’ net te veel of net te weinig. Dus zijn het bullets geworden, in willekeurige volgorde (tenzij anders vermeld).
de beste albums van 2019
Lost Girls – Bat for Lashes Wat. Een. Plaat. Ik ben al langer fan van het werk van Natasha Khan, maar dit overtreft alles. Ik heb uren naar dit album geluisterd en ik hoop echt dat ze dit jaar ergens dichtbij optreedt. We zagen haar ooit aan het werk in een oude cinemazaal in Rijsel: het meest intieme optreden ooit en jaren later praat de echtgenoot nog steeds over de sublieme klank.
So that you might hear me – Bear’s Den De beren waren vorig jaar terug met een nieuw album. Ik blijf ze geweldig goed vinden ook nu ze terug naar hun roots gaan. Ik zag ze in het voorjaar live in Brussel en na lang twijfelen (met Vorst Nationaal heb ik een haat-liefdeverhouding) heb ik gisteren alsnog kaartjes gekocht voor hun optreden eind februari.
Ghosteen – Nick Cave & The Bad Seeds De plaat die mij elke keer opnieuw doet wenen, vooral het nummer “Bright Horses”. Deze plaat gaat diep en ik voel de rouw (Cave verloor enkele jaren geleden zijn tienerzoon) die in deze nummers ronddwaalt.
Stranger Things Soundtrack from Season 3 – various artists Ik heb iets met muziek van de jaren ’80 en waar een zender met nummers uit die jaren of voorgekauwde Spotify-lijsten niks nieuws bieden, blijft de soundtrack van deze serie verrassen.
de beste nummers van 2019
Crow – Bear’s Den Kippenvel. Kippenvel. Kippenvel.
Close – School is Cool Hun vorige plaat was al een pareltje en dit eerste nummer uit hun nieuwe album belooft alweer veel goeds!
Bright Horses – Nick Cave & The Bad Seeds Waar zijn die zakdoekjes. Wenen, overal, zelfs in de file op de Brusselse ring.
de beste boeken van 2019
Becoming – Michelle Obama Vanaf de eerste zin voelde het aan alsof ik bij Michelle op het terras zat, luisterend naar al haar verhalen en anekdotes. Zelden zo genoten van een autobiografie!
Nothing Fancy – Alison Roman Ja, ook kookboeken zijn boeken – sommige boeken toch. Ik hou wel van die Amerikaanse ‘food editors’ die lekker kunnen koken, maar ook geweldig kunnen schrijven. Stiekem ben ik een beetje verliefd op Alison: ik heb al twee boeken van haar, ik kookte nooit zoveel recepten van iemand en ik kijk vol spanning uit naar mijn gehandtekend exemplaar dat onderweg is…
Simpel – Ottolenghi Niet meteen onder te brengen in de categorie van beste schrijvers, maar zo genoten van deze recepten, des te meer na het verbluffend lekker etentje bij Ottolenghi Spitalfields in Londen.
What Kate Wore Tja, ook hier lees ik bijna elke post omdat de garderobe van Kate Middleton mij nu eenmaal interesseert, zeker wanneer er high street-stuks aan te pas komen.
Tiny Blogt – Martine Kudos voor Martine met al haar geweldige verhalen: ik hou van haar schrijfstijl en haar kijk op het leven.
Tales from the Crib – Kelly Ik ben een beetje verknocht aan alles wat Kelly produceert: of het nu een blog, boek of podcast is, ik verslind het allemaal. Ook haar stukken voor De Standaard Magazine of Feeling worden hier altijd van a tot z gelezen. Ik ben een beetje fan ja en die naam zit daar voor niks tussen, pinky promise!
Smitten Kitchen – Deb Ik wil echt alles klaar maken wat op Smitten Kitchen verschijnt en het verhaal dat aan elk recept vooraf gaat, vind ik zo leuk. Niets zo sec als gewoon een recept en we zijn er mee klaar, neen, ik wil context en die krijg ik hier. Om van te smullen: blog + recepten.
Bertnbreakfast – Bert Ook Bert is zo’n iemand die kan schrijven over het leven zoals bijna niemand anders dat kan. Telkens weer ontroerd wanneer ik iets van zijn hand lees.
de lekkerste recepten van 2019
Ricotta dumplings with buttered peas and asparagus – Alison Roman Mijn moederdagcadeau? Laat mij een tweetal uur in de keuken met rust en zorg voor entertainment voor de dochter zodat ik dit recept kan klaarmaken. Ik heb hier vooraf van gedroomd en achteraf nog veel meer. Zo, zo lekker!!
Braised eggs with leek and za’atar – Ottolenghi Ik had het boek van Ottolenghi al een tijdje in de kast liggen, maar pas na mijn bezoek aan zijn restaurant ben ik er geweldig veel uit beginnen koken. Dit is mijn go-to lunchrecept wanneer ik thuis ben: zo simpel, maar een explosie aan smaken.
Homemade lasagna – Jamie Oliver Lasagne: ik heb er een haat-liefde verhouding mee. Meestal vind ik het maar zo-zo en de versie met mijn bolognaisesaus, nah. Ik weet het niet, maar het is gewoon dat niet. Tot ik deze zag passeren op de Instagrampagina van Lise (die mij wel vaker weet te inspireren!). Dit is hem: de perfecte lasagne. Ook de echtgenoot was lyrisch. De porties uit de diepvries zijn inmiddels op dus hoog tijd om deze binnenkort nog eens op de kookagenda te plaatsen.
Skillet ravioli with spinach – Smitten Kitchen Een super snel recept (niet gelogen!!) en zo lekker. Perfect op vrijdagavond en ja, die mascarpone is nu niet bepaald diet-proof, maar volgens mij toch een pak gezonder dan frietjes van de frituur, niet?
de leukste instagram accounts van 2019
leentjeloveslight Ik volg Leentje al jaren en ze is werkelijk een voorbeeld voor mij op vlak van fotografie. Dit jaar heb ik nog meer van haar Instagrampagina genoten dankzij haar vele tips voor fotografen en ondernemers en ik volgde eind 2019 ook een super interessante cursus bij haar!
Silvie Bonne Ik ken/volg Silvie al een paar jaar en geniet altijd van haar mooie beelden, of het nu in New York, Berlijn of Brugge is. Altijd verrassend, altijd anders!
Michiel Huisman Michiel Huisman kennen jullie wellicht van Game of Thrones of The Haunting of Hill House. Een mooie man, ja, maar hij maakt vooral mooie beelden. Hij is gebeten door de fotografiemicrobe en fotografeert zowel analoog als digitaal. Altijd pareltjes!
Camera Duels/Cole Sprouse Riverdale was tot voor kort mijn guilty pleasure en dan durf ik wel eens de cast van zo’n serie (tijdelijk) te volgen op Instagram. Meestal zijn het geen blijvers, maar deze tweede account van Cole Sprouse (Jughead) wel. Hij maakt er een spelletje van om fans die stiekem een foto van hem nemen ook op beeld te zetten met geweldige captions. Zijn hoofdaccount is ook de moeite waard want hij maakt momenteel ook carrière als (mode)fotograaf voor onder andere Vogue en Elle.
Trinny Woodall Deze pagina was een tip van (ondertussen ex-)collega Femke. Ik vond Trinny al geweldig zo’n 10, 15 jaar geleden, samen met Susannah en dat is blijkbaar nog niet veranderd. Haar Zara-tips zijn zalig en ik heb al een paar dingen op basis van haar posts gekocht. Het beste is de Friday twinning serie waarbij zij samen met een collega in compleet dezelfde outfit verschijnt. De twee hebben een volledig andere lichaamsbouw en het is heel interessant om te zien hoe outfits tot hun recht komen bij beide dames.
de fijnste podcasts van 2019
De 10 meest gegoogelde vragen over… Ik was een heel klein beetje teleurgesteld toen ik hoorde dat dit geen origineel concept is, maar in vele landen verschijnt, maar ik blijf het goed vinden omdat de vragen tot interessante gesprekken leiden. Vaak kunnen gasten mij ook compleet verrassen. Also: waarom zoeken mensen altijd de lengte van iemand op Google? Ik bedoel: waarom?
Gebladerte Een vrij recente podcast over boeken die je volgens de gast in elke aflevering zeker gelezen moet hebben. Het voelt net alsof je met de gast in kwestie door zijn of haar huis wandelt langs de vele boeken die er ronddwalen. Heerlijk.
My Dad Wrote A Porno Oldie but goodie, maar ik ben pas vorig jaar beginnen luisteren. Een halfuur pure ontspanning en vertier!
The Life Coach School Podcast Onze Brooke Castillo: zoveel over gehoord in de podcast van Werk & Leven en ooit mee begonnen, maar toen vond ik haar wat zweverig. Na een paar afleveringen ben ik over dat zweverige heen. Ik steek er heel wat dingen uit op en haar podcast werkt bijna therapeutisch.
De Dag De echtgenoot en ik zijn niet meer zo vaak samen verslaafd aan een serie tot De Dag verscheen. We hebben zelf een abonnement op Telenet Play genomen zodat we de afleveringen konden binge watchen. Schaamteloos, ja.
De Twaalf Grijs en somber, maar wat een verhaal. Wat een einde. Een serie met kippenvel!
This Is Us Heel Amerikaans, maar zo goed gemaakt. Feel good, maar ook tranen met tuiten bij deze serie.
The Handmaid’s Tale Akelig goed, deze serie. Niets kan tippen aan seizoen 1, maar wat een acteertalenten, wat een verhaal.
Stranger Things Season 3 Het gebeurt maar weinig dat een derde seizoen er in slaagt om het eerste (bijna) te overtreffen, maar Stranger Things deed het. Ondertussen al aan het aftellen naar seizoen 4!
Chernobyl Een verhaal waarbij je de afloop kent, maar dat toch steengoed is. Ongelooflijk mooi en realistisch verfilmd. Klasse en binnenkort op Canvas (wij keken via Telenet Play)!
Killing Eve Tijdens de kerstvakantie op een paar dagen tijd deze serie verslonden. Nog tot maart beschikbaar op vrt.nu. Kijken! Kijken! Kijken!
The Haunting of Hill House Deze was ik bijna vergeten, maar wat was deze serie goed! Ik was niet echt bang, maar het verhaal had me helemaal mee!
Sharp Objects Geen serie van 2018, maar bekeken toen we Telenet Play hadden. Een donker verhaal, maar dit is Amy Adams op haar best.
de beste lifehacks van 2019
meal preppen Er zijn heel wat mensen die er lacherig over doen: mijn weekmenu en meal preppen. Stiekem zijn ze stikjaloers, ik ben er zeker van. Het zorgt voor rust, gezonder eten en minder afval. Ook in 2020 blijf ik hier verder mee doen. Binnenkort schrijf ik er wel eens over, al is het maar op vraag van die stikjaloerse mensen.
mijn diepvries Ik steek er bijna alles in. Nu ook koekjesdeeg! Gedaan met 24 koekjes op te eten. Invriezen die handel en een paar weken later nog eens genieten. Mijn diepvries is mijn lang leven en behoudt me om op vrijdag naar de frituur te rijden.
kiezen is verliezen Gedaan met een halfuur door Netflix scrollen en dan toch maar gaan slapen. Nu maak ik rond 22u een keuze: ofwel tv ofwel lezen. En als het tv wordt, dan ook binnen de paar minuten de keuze maken waar ik naartoe kijk. En ja, als ik tv kijk, zal ik niet lezen en zal mijn teller op Goodreads maar op 5 gelezen boeken stranden, maar so what? Doel voor 2020: meer kiezen en wellicht ook vaker en veel verliezen…
Tot zover mijn lijstjes voor 2019. Misschien komt er wel iets in jouw lijstje van 2020 terecht: ik zou het heel fijn vinden voor jou! Heb je zelf nog tips voor mij, laat ze dan zeker achter in de commentaren en dan verdienen die misschien een plaatsje in mijn lijstjes van 2020!
Ondertussen zijn we alweer een jaar verder, maar ik blik graag nog even terug op onze vakantie van vorige zomer. Toen verbleven we een week lang in het dorpje Raissac-sur-Lampy, vlakbij Carcassonne. Onze thuis werd toen een gîte van Domaine de la Bade: een prachtige boerderij die door de eigenaars Joep en Miranda verbouwd werd tot vijf vakantiehuizen.
De tweede helft van 2018 was mijn dada niet, zo zou je het wel kunnen stellen. We stonden hier voor heel wat uitdagingen waarbij je dreigt (toch in mijn geval) de mooie momenten te vergeten. Want die waren er. We maakten mooie herinneringen voor het leven en deze vormen op mindere dagen meer dan ooit een houvast.
Ik ben niet de persoon van goede voornemens, maar ik kijk wel graag terug op een voorbije periode en laat een jaarwisseling daar nu net goed van pas komen. Nochtans heb ik het helemaal niet voor het oudejaar -en nieuwjaarsgedoe en kan die Kerstboom niet snel genoeg de deur uit na 1 januari. Maar zo’n terugblik kan eens deugd doen en je laten beseffen dat het allemaal nog zo slecht niet is.
Omdat ik vrij visueel ingesteld ben, neem ik jullie door mijn 2018 mee in de vorm van 18 beelden. Ook dat nog: bij de eerste selectie stond de teller op 40 beelden (en ik had al van mijn hart een steen gemaakt). Als dat als maatstaf voor de kwaliteit van een jaar geldt dan kan ik alleen maar besluiten dat het goed was.
We gingen naar Londen met zijn tweetjes! Het was alweer veel te lang geleden dat ik nog in Londen was en van hem nog veel langer. Londen is echt een stad naar mijn hart. Dit was naar onze (lees: mijn) normen echt last-minute waardoor we ook mijn broer misten. Hij woont in Londen, maar was op zakentrip toen we in Londen waren. Een volledig relaas van onze driedaagse verscheen al op de blog en lees je hier, hier en hier!
Een BlogHop is een leuke manier om kennis te maken met andere bloggers. Nina van MissBliss nam hier het initiatief voor en verzamelde een aantal bloggers, waaronder ikzelf dus, die hier in de maand mei aan deelnemen. Als de carrousel een beetje klopt, dan ben je via Renilde bij mij beland en via Evi ga je straks verder naar de volgende blog enzoverder enzovoort! Neen, je zal je op deze dag van de arbeid zeker niet vervelen. Een niet onbelangrijk detail: na al dat hoppen ga je eind deze maand misschien niet met lege handen naar huis (of offline in dit geval). Daarover straks meer!
Hello? It’s me!
Ik ben Kelly, 35 jaar, getrouwd en mama van Emma en twee konijnen, Charlie en Lily. Ik blog al bijna twintig jaar denk ik. Ooit, in een ver verleden, toen het internet nog traag was, had ik een blog die geïnspireerd was op het Goo Goo Dolls album Dizzy Up The Girl. Ik blogde toen in het Engels want Nederlandstalige blogs lagen niet voor het rapen en alles met bloggen was beperkt tot de Engelstalige wereld. Toen ik na enkele jaren bloggen mijn (toekomstige) man tegen kwam, werd het bloggen op een laag pitje gezet tot ik mijn blog uiteindelijk opdoekte. Zeven jaar geleden begon het weer te kriebelen en werd Coineanach geboren. Ik koos er opnieuw voor om in het Engels te schrijven want ik vind dat nu eenmaal een mooie en toegankelijke taal. Maar.. Engels is (helaas) niet mijn moedertaal en dus besloot ik een drietal jaar geleden om in het Nederlands te bloggen en ik gooide ook meteen de naam van mijn blog om. Omdat ik niet meteen een leuke naam vond en omdat mijn eigen naam zowel voor professionele doeleinden als op mijn sociale media gebruikt wordt, bleef ik maar meteen daar steken. Ik heb het mij nog geen seconde beklaagd want het leverde me al heel wat op!
Cadeautjes!
In mijn intro had ik het er al over: het is best mogelijk dat je hier niet met lege handen naar huis gaat. Aan deze BlogHop is immers ook een winactie verbonden. Wat valt er hier te winnen? Een cadeaubon van 25 euro die je kan besteden bij het boeken van een fotoshoot (ahja!). Er is al een formule aan 99 euro, dus met die bon van 25 euro wordt dat zelfs een batje, zoals we dat hier in ons mooie West-Vlaanderen zo schoon kunnen zeggen! Wat moet je daarvoor doen? Laat hieronder een commentaar achter waarbij je vermeldt dat je deelneemt aan de winactie en geef een antwoord op de schiftingsvraag: hoeveel foto’s staan er op 31 mei 2018 op de camera roll van mijn iPhone? De BlogHop duurt tot en met 31 mei. De winnaars van de wedstrijden worden in de maand juni verwittigd.
Van wie dit kaartje dan wel komt? Ik had er het raden naar, maar langzaamaan vielen alle puzzelstukjes in elkaar. Vandaag zag ik her en der een cactus en een bos bloemen passeren, telkens met dezelfde boodschap. De url www.hebjemijgemist.be brengt me dan weer naar een aftelklok.
Een mollenstreek zeg ik u! Dat de missie van de mol geslaagd is want ondertussen kijk ik nog meer uit naar het nieuwe seizoen dat binnenkort van start gaat!
En of we gesoigneerd werden die dag! ’s Morgens stond ons een heerlijk ontbijt te wachten en daarna nam Pieter, de man van Lieselotte, het roer over. Als een volleerd gids bracht hij ons naar een aantal must-visits in de regio. Maar dat was nog niet alles: gewapend met de nodige aantekeningen gaf hij ons telkens ook een meer dan volledige uitleg zodat we ’s avonds als echte kenners naar huis reden. Alhoewel, eerlijk is eerlijk: Steven zal de kenner zijn. Hij neemt dat nog meer op dan ik en bovendien heb ik het altijd druk met het nemen van foto’s. Meestal lees ik dus achteraf wat bij, maar dat mag geen probleem zijn met alle informatie voorhanden en een uitstekende goodie bag!
Omdat die beelden waarover ik het net had anders ook maar op mijn harde schijf staan, neem ik jullie even mee op Westhoek toer door mijn lens. Met hier en daar een woordje uitleg uiteraard!
Midden in een industrieel gebied bezochten we de site Yorkshire Trench & Dug-out. Yorkshire Trench was een loopgraaf die dateert uit 1915 en tot in 1917 verder gemoderniseerd werd, inclusief een diepe ondergrondse schuilplaats. In de jaren ’90 werd deze bij toeval ontdekt en werd de loopgraaf over een afstand van bijna 70 meter gerestaureerd. Leuk detail: het grondplan van de onderaardse dug-out wordt bovengronds weergegeven.
Tijdens de Eerste Slag bij Ieper in 1914 sneuvelden hier tal van (jonge) Duitse vrijwillige soldaten. Daarom kreeg deze Duitse verzamelbegraafplaats ook de naam Studentenfriedhof. Er liggen meer dan 44 300 Duitse soldaten begraven, de helft ervan in het kameradengraf nabij de ingang van de begraafplaats.
Tyne Cot Cemetery
Bijna 12 000 graven en 35 000 namen vermisten maken van Tyne Cot de grootste Commonwealth begraafplaats ter wereld (!) en een stille getuige van de Slag bij Passendale. Blogger husbands be like…
Vertrekken deden we niet zonder eerst een overheerlijke ovenschotel aan de hand van Lieselotte te verorberen en met onze goodie bag zodat we tal van volgende uitstapjes in de regio kunnen plannen!
Dankjewel voor de fijne dag, Lieselotte en Pieter!
Via Valerie kwam ik terecht op de Verbeelding Book Challenge 2017 van Kathleen. Ik zag de editie van vorig jaar al eens passeren, maar de omvang bezorgde mij toch de nodige schrik. Zeker omdat ik terug plezier wou vinden in het lezen van boeken en het niet als een verplichting wou zien. Uiteindelijk las ik een zestal boeken wat voor mij veel is wanneer je dit tegenover het gemiddeld aantal gelezen boeken van de afgelopen jaren zet.
Wanneer ik de lijst bekijk, denk ik zo al aan een paar titels in mijn boekenkast. Meteen een aantal nummers die ik kan schrappen (mits het boek te lezen natuurlijk). Ja, de bedoeling is om effectief in het eigen boekenarchief te duiken. Ik heb heel wat boeken, maar ze blijven vooral ongelezen. Hoog tijd om hier verandering in te brengen.
Om een tipje van de sluier op te lichten, geef ik alvast de challenge mee met de titels die ik (onder voorbehoud) al ergens kwijt wil:
Een boek met meer dan 700 pagina’s
Een boek met minder dan 200 pagina’s
Een boek geschreven door meerdere auteurs
Een boek geschreven door iemand die jonger is dan jou: Lize Spit – Het Smelt
Een waarvan er wereldwijd minstens 100.000 exemplaren werden verkocht
Een self published boek
Een boek gepubliceerd in 2017: Evi Renaux – Plan B
Een boek geschreven door een celebrity (filmster, muzikant,…): Amy Poehler – Yes Please
Een boek met een titel die meer dan vier woorden telt (want er gaat niets boven een boek met een lange titel)
De eerste paragraaf in de gelijknamige blogpost van Kelly zou ik hier gewoonweg kunnen kopiëren en plakken. Uiteraard komt zij dan ook met een geweldige oplossing die ik maar al te graag overneem. Credit where credit is due dus we danken ook nog eens Cait Flanders en Alexandra Franzen.
Om het nog maar eens over het voorbije jaar te hebben. Was dat spectaculair? Ja, natuurlijk. De impact van de geboorte van je eerste kind mag je niet onderschatten. Het is meteen ook de reden waarom het ook hier niet meteen het jaar van de grote ontdekkingen was. Heel wat bezigheden stonden op non-actief, enkel het aantal uren tv waren toch aanzienlijk hoger dan andere jaren. En ik ben ook oprecht blij met het aantal pagina’s dat ik op papier en op mijn Kindle verslonden heb.
Wat mij dan zoal blij maakte in 2016?
boeken/tv/films/podcasts/muziek
Ik nam me voor om elke maand een boek te lezen. Het zijn er uiteindelijk bijna zes geworden wat ik nog altijd bijzonder straf vind. Ik durf mezelf nog steeds een boekenwurm noemen, getuige daarvan het aantal boeken dat ik nu al bezit en de bibliotheek waar ik van droom. Echter, in mijn tienerjaren kwamen met tv en “tinternet” ook andere interesses in mijn leven. Ik ben blij dat die laatste twee dit jaar toch al wat meer moesten wijken voor wat literatuur en hoop dit in 2017 verder te zetten. Dit jaar bleef vooral Us van David Nicholls me bij. Ik heb zo hard genoten van dit boek dat ik het jammer vond dat ik aan de allerlaatste pagina beland was. Wil je mijn literaire avonturen mee volgen, dan kan dat op Goodreads!
Ik ben al sinds mijn early teens een fervent tv-kijker. Toegegeven, ik kijk nog maar heel weinig kabel, zeker nu we een Netflix abonnement hebben. Dit jaar was ik grote fan van de terugkeer van De Mol en kon ik de echtgenoot vanaf de eerste scène voldoende boeien om samen de rest van het seizoen te volgen (voor hem de allereerste keer). In de eerste weken na de geboorte van Emma verslond ik allerlei series op Netflix. Van guilty pleasurePretty Little Liars (omg! die semi-seizoensfinale!) tot lekker dier Harvey Specter in Suits. De laatste weken werkte ik vooral aan een inhaalmanoeuvre Game of Thrones. Steven vond het niet kunnen dat hij elk seizoen alleen moest kijken en dus hebben we op een paar weken tijd de volledige zes seizoenen bekeken. #longlivematernityleave
Instagram vind ik nog steeds een geweldige inspiratiebron, maar soms ben ik het echt wel beu. Begrijp me niet verkeerd, maar de instagramwaardige wereld is toch niet alles. Ik probeer me hiervoor wel te behoeden door me soms even van mijn feed af te sluiten. Ik post dan zelf wel nog iets, maar ik scroll niet meer door de andere foto’s. Noem me een zaag, maar soms is het een beetje te veel. Kan iedereen dan maandagmorgen een foto van de livingtafel posten aub? Dank!
een beetje vanalles
In 2016 ontdekte ik vloggen. Rijkelijk laat, ja, maar beter laat dan nooit zeker? Hoe kwam ik daar ook alweer bij? Ja, door Hannes Coudenys. Ze noemen die mens een digital creative en dat past wel bij hem dus ik zal hem ook zo noemen. Hij vlogt twee keer per week en ik vind zijn vlogs echt geweldig. Terug datzelfde woordje: authentiek. ’t Is hier precies een rode draad, maar ik vind authenticiteit wel belangrijk. Een aantal weken terug las ik zijn boek Like my like en ik moet dringend nog eens in de archieven van Casey Neistat duiken. Ook Lieve gaf me nog een aantal vloggers om te volgen, dus dat is iets waar ik in 2017 mee verder ga. Zelf vloggen? Neen, tenzij mijn dag plots 48u duurt. Ik vind het al moeilijk om bij te blijven op Instagram stories dus dat vloggen is niet voor meteen.
In afwachting van mijn nieuwe iPhone was het afgelopen zomer grote kuis op mijn oude iPhone. Bij het in gebruik nemen van mijn nieuwste iPhone heb ik dus ook maar een beperkt aantal apps geïnstalleerd. Torenhoge favoriet is nog steeds VSCO waarmee ik mijn foto’s bewerk en Instagram. Ik vind het heerlijk scrollen door mijn eigen feed en alle fijne herinneringen te bekijken.
Ik schreef me in op een aantal gerichte nieuwsbrieven en dat bevalt me wel. Ik heb geen tijd om dagelijks alle soorten nieuwssites af te schuimen en nieuwsbrieven die die content bundelen hebben aan mij een goeie klant. Wie nog tips heeft voor dergelijke nieuwsbrieven is altijd welkom in mijn mailbox!
Onlangs kocht ik nog een aantal tweedehandsboeken via Books in Belgium. Toen ik de blog van Kelly las, had ik geen flauw benul dat ze het over diezelfde Books in Belgium had waar ik ook een aantal titels kocht. Om een lang verhaal kort te maken: mijn profiel op Books in Belgium vind je hier. Aangezien ik nogal veel boeken heb en ik nu ook niet in een kasteel woon, zal ik hier af en toe een boek te koop zetten. Wie weet zit er wel iets tussen voor jou. In de gaten houden dus!
Sinds twee weken zijn wij trotse bezitters van een Dolce Gusto. Ik bedoel maar, waarom hebben wij hier zo lang mee gewacht?!
Dat was zo’n beetje alles waar ik aan moest denken bij een terugblik op het voorbije jaar. Dan rest mij nog enkel jullie een bijzonder fijn 2017 te wensen. Dat al jullie dromen gerealiseerd morgen worden en we zien elkaar terug in januari!
Afgelopen maandag vierden we voor het zoveelste jaar op rij Halloween. Ja, ik ben ondertussen de tel kwijt geraakt ook al is het niet meteen een standaard holiday in België. In onze thuisgemeente Aartrijke echter wel. Al bijna tien jaar lang zorgt de Gezinsbond hier voor allerhande activiteiten op de griezeligste dag van het jaar.
I like me a challenge or two, so it will come as no surprise that I’m participating in the newest Instagram challenge this month: #decemberreflections.
Today’s topic is the Soundtrack of 2015. While I browsed through my Spotify playlists I created my own Soundtrack of 2015 compilation. I thought it would be nice to include it here, together with a couple of paragraphs on each song.
I don’t do heroes, but when it comes to a band like U2 it’s hard not to. This week I was lucky enough to attend my fourth tour, including my sixth and seventh concert, of the four most awesome Irish lads.
Earlier this week my two BFFs (I wish!), Amy Poehler & Tina Fey, hosted what really felt like the (as they put it) final Golden Globe Awards. After all, it was their final turn as the show’s hosts. I will really miss their quirky jokes next time around and I am sure it will be difficult to find a fitting replacement for these two ladies.
A new pop-up shop opened in Bruges last week. Soon to be Nordic concept webshop BLISS found its home in an old building and breathes Scandinavia. The house is decorated with most of the catalog that will be found in the future webshop. Think Scandinavian and even more Scandinavian with a focus on interior and kids and you’ve got most of the items of the shop covered.
Now, March didn’t only bring Spring into the country. No, it also marked the first race of the cycling season on Belgian soil. Coinciding with this event was the launch of yet another sports publication (I know, us sports/cycling fans are spoiled brats, that’s for sure): Titanen.
Titanen aims to bring us the stories of the present-day titans. We can find them in many fields and when thinking about cycling, I presume Fabian Cancellara is an obvious name to pop up. That’s how the first edition of Titanen is dedicated to Spartacus himself.
I browsed their website before the launch and was surprised to find a slightly different publication on the newsstands. It’s printed on a small newspaper format and it has that wonderful smell when you turn the pages. Something I truly miss when browsing the internet.
I spent one Sunday morning reading it and I would highly recommend it if you want to get to know Fabian a little better. It features a nice interview with him and the photography is top notch. There are quite a few contributions from people that I have been following for a while (online, that is), like Veerle Pieters. She provided a beautiful infographic about Fabian and even dedicated a blog post to the design process (which provides an equally interesting read).
With “De Ronde” and “Paris-Roubaix” approaching fast, this might be your one read before you watch Fabian giving ‘full gas’ on the cobble roads this season.
On Friday night I attended the official launch of the new Trek Factory Racing team. About 1200 fans, sponsors, Trek retailers and members of the press were in attendance at the special event held at the indoor velodrome in Roubaix. I think it comes as no surprise that they chose this location for their team presentation as their rider Fabian Cancellara secured his third victory of Paris-Roubaix less than a year ago near this venue.
The launch was a full-day event with a morning ride with fans and riders and the team presentation itself in the evening. Considering my legs, general condition and lack of bike, I opted for the evening presentation.
Heads up for Trek who are planning to build quite the fan empire with their newly launched fanclub (you can join for free here). I like how marketing has evolved and found its way into cycling. It gives fans the chance to participate in a beautiful story and I can only encourage that.
Now, time to look at my calendar and see where I can support these lovely Trek Factory Racing guys!
Yesterday I managed to sneak in a visit to the Andy Warhol exhibition, Life, Death and Beauty, at the recently renovated BAM in Mons.
I thought I knew all there is to know about his work (like most of us do, I presume), but I was surprised to learn that there is much more to his work than the famous Marilyn Monroe images.
The exhibition is a production of the Andy Warhol Museum of Pittsburgh and is host to a total of about 130 pieces, including works from a number of Belgian private collectors.
Part of the exhibition is dedicated to the connection Warhol had with religion, which might come as a surprise to many of us (including me), but his more famous works also have their spot.
I was really impressed with how the exhibition was curated and the interactive parts, such as the PopMaton, make it really accessible.
As I told you before, I headed to DesignMarkt in Ghent over the weekend. The aim was to find affordable design pieces and that mission proved not to be impossible. Unfortunately I didn’t get to stop by the Bought @ DesignMarkt photo booth, since the desk lamp I had my eye on was pinched just in front of me.
Anyone who has visited our house loves the fancy lights we have in our living room. I’m talking about the fancy lights cable by La Case de Cousin Paul. Ever since I saw these on a blog, I knew they were perfect for our home. Eventually, I found a store that sold a small selection of them in Belgium. I knew they had a number of stores in France, but it was only until a couple of weeks ago that I managed to set foot in one of them. Oh boy, never in my life did I see so many lights. Various sizes, but also exceptionally beautiful colours. I could definitely see myself decorating our home over the holidays with the small golden fancy lights. Of course I had to expand my collection (or rather start it) with a new set of lights perfect for autumn/winter.
La Case de Cousin Paul Lille
93 Rue Esquermoise
59000 Lille
When I first heard about Hugh Laurie taking up a singing career, I was a bit sceptic. However, I soon forgot about the scepticism once I listened to his debut album Let Them Talk. When I learned that he was releasing a new album this year, Didn’t It Rain, I was eager to see him and The Copper Bottom Band live. The latter happened earlier this week at the Cirque Royal in Brussels. The husband (who is very much into blues and happily tagged along) and I agreed that this was the best live show we’ve seen this year (and one of the best ever). Hugh knows how to entertain the audience (he’s an actor after all), but he doesn’t steal the spotlight at all. The backing vocals sure had their fair share of fame during the evening, which I can only applaud. By the end of the night the audience was dancing along to the tunes of Hugh and his Copper Bottom Band and I guess most of us left the venue with that Let the Good Times Roll feeling.
Last Saturday was the annual edition of Record Store Day. Record Store Day was founded back in 2007 as a day to celebrate the art of music. It is now celebrated all over the world, including Belgium. Festivities on Record Store Day include artists performing at various locations and the issuing of limited edition vinyl and CD releases. To mark this year’s Record Store Day, Belgian band The Van Jets released a limited edition vinyl of their hit song Broken Bones. To accompany the release, they played a short 15-minute set at the Vooruit in Ghent on Record Store Day. Only 200 numbered copies of this vinyl are available and number 59 is displayed in my living room as of Saturday. The band happily signed the vinyl for the occasion (check those signatures!) and also “scarred” all 200 vinyl sleeves themselves. If you want to know how The Van Jets interpret this scarring for life, check their Facebook for a video of the Broken Bones vinyl assembly line.
I think that by now you know that I’m into cycling. If not, then you probably will after reading this post. Last week I entered competition number 5654648 in order to stand a chance and win the VIP treatment at one of the Belgian races, Gent-Wevelgem. Surprisingly, I did win that invite for two! Since the hubby isn’t into cycling at all, I took my dad as my plus-one. Think food, food, food, cycling, drinks, some more cycling and even more food. We had lunch at a beautiful location (Landhuis ’t Molenhof), up on the Baneberg. The food was good, but it was the location that blew my socks off. From where we were seated in the restaurant we had a beautiful view overlooking the landscape and we could also see the riders pass by. However, when the male cyclists hit the Baneberg twice, I went outside to have a better look and take some photos. I was surprised to see that there were still a few great spots to watch the race. I’m so happy I was able to be part of this for once and so was my dad (look for him in photo number 10). Oh, and kudos to my dad for photo number 9, can you spot me?
Could it be because of the nice sunny weather we had the last couple of days or is it simply that my love for cycling is resurfacing? Either way, I’m a bit giddy about the upcoming cycling season. I know that it has already started overseas, but the first Belgian race is on tomorrow. I’m already looking forward to attending the start tomorrow morning and catching a glimpse of the atmosphere surrounding it. Honestly, I haven’t been this excited about cycling in years. The fact that social media has now been fully incorporated into the peloton only adds to that.
Fall traditionally brings us new tunes. The haul this year has been quite impressive and there’s still two months to go in 2012. I’ve had these three albums on repeat for the last couple of weeks. I already can’t wait for more new albums to be released but for now, The Van Jets’ Halo has a great chance to become my 2012-favorite. I’m already looking forward to their November 10th gig as they’ll be playing the full record live. Usually, artists select a couple of songs from the new album combined with their hit songs, but they chose to play an integral set of the album. Stay tuned for a blog post about their concert!
If you happen to catch a movie in the next few weeks, I would like to make a recommendation. Just watch the trailer above, be as intrigued as I was and believe me when I say that I was quite blown away by the story, principal photography and the acting chops of the main characters (Ryan Gosling is phenomenal) in Drive.
Now, if that still doesn’t convince you, you might check out the score that accompanies the film. I have had it on repeat for the last week or so and just cannot imagine the film without it.
I could easily say that Ellie Goulding’s “Lights” album is one of my top album purchases of the last year, so I really wanted to share the Ellie Goulding Lights mini website with you.
Presented as ‘An Interactive Music Experience’, it’s possible to interact with the environment simply by clicking your mouse’s button to the beat of her hit single “Lights”.
The website uses WebGL, a software library that allows the JavaScript programming language to generate interactive 3D graphics within any compatible browser. Yes, I’m kind of geeking out over this, I admit.
If you like cycling, this documentary is a must-see. In the hour-long documentary Andy Schlecks Tour Niels Christian Jung follows Andy Schleck and his team Leopard Trek in the preparations for the 2011 Tour de France.
The Danish director gives us a sneak peek into the life of one of the contenders for the 2011 yellow jersey. The viewer gets to see the technical and physical preparations, but Schleck doesn’t mind giving us a look into his family life as well. We see him having dinner with new teammate Jakob Fuglsang at his parents’ house, giving a tour of his apartment and talking about the death of teammate Wouter Weylandt.
This past Saturday, Steven and I went to the Glee Live! concert at The O2 in London.
When they started selling tickets for this concert, I was the only one watching Glee, but shortly after (and thanks to me) Steven got pretty much addicted to the show as well. Unfortunately, all regular tickets were sold out by then…
There were still platinum tickets left, though, but they were being sold for hundreds of pounds. I did check back now and then in case they released extra tickets. In early June, I noticed that the prices of the platinum tickets had seriously dropped since ticket sales started.
I found two tickets in the first block and ordered them. Since it was way too late to get a Eurostar ride at a decent price, my parents decided to go to London for the day and we could accompany them in the car.
The tickets were great!! We had reserved seats somewhere in the 11th row. It was really weird seeing those familiar faces from tv in real life. I must say most of the actors look quite older in person.
The opening number was Don’t Stop Believing and I think you can imagine the crowd went wild when the first few bars of the music started playing. I really think the cast enjoyed themselves. I mean, they’re taping the show most of the year, have to record the songs, study choreography and when they’re on hiatus they go on a nationwide (and small European) tour.
Every actor had his or her moment during the show, but Lea Michele, Amber Riley and Chris Colfer had the most solos. I really liked the fact that Heather Morris got to do Britney’s Slave 4 U (she even wore the same outfit as she did on the show), but she did lip-synch. Her dancing is fabulous, though!
The show didn’t last that long (only 80 minutes) and I did miss one of the famous mash-ups, they should’ve included one in the show.
The venue (The O2, London) itself was amazing! Arriving by tube, you only have a 150m walk left to the venue and inside there’s a little village, consisting mostly of restaurants and bars. I would definitely recommend attending a concert at The O2 as it’s fairly easy to get there, either by tube or boat.
While I also like the original version by Bon Iver, I preferred to share this version of Skinny Love by Birdy. Can you believe this girl is only 14 years old?
After watching the final kilometers of today’s emotional Giro stage, I wanted to share the words of poet Willie Verhegghe, as cited by Sporza tv commentator Karl Vannieuwkerke.
Renners Sterven Niet
Renners sterven niet,
ze verdwijnen alleen maar uit het zicht
eens zij de laatste finish hebben overschreden
en de snelheid van het leven
hen met stijve spieren achterlaat.
Want koersen blijven ze,
ook al vallen hart en wielen stil,
zij gaan in duizend hoofden door
met duwen en nooit doodgaan,
hun zweet geeft blijvend glans
aan het asfalt.
Weet dat
wanneer de aarde hen dan toch
met tegenzin bedekt,
hun naam voor altijd
als een echo tussen bergen
zal weerklinken.
I choked back tears today because I can’t begin to say how much you’ve shaped this boy, these last ten years or more.
My friends we’ve seen it all, triumphs to drunken falls and our bones are broken still, but our hearts are joined until, time slips its tired hand into our tired hands we’ve years ‘til that day and so much more to say.
You give the strength to me, a strength I never had, I was a mess you see, I’d lost the plot so bad, you dragged me up and out, out of the darkest place, there’s not a single doubt when I can see your faces.
My friends we’ve seen it all, when it made no sense at all, you dare to light my path and found the beauty in the aftermath.
Let me hold you up like you held me up, it’s too long to never say this, you must know I’ve always thought,
You give the strength to me, a strength I never had, I was a mess you see, I’d lost the plot so bad, you dragged me up and out, out of the darkest place, there’s not a single doubt when I can see your faces.
You give the strength to me, a strength I never had, I was a mess you see, I’d lost the plot so bad, you dragged me up and out, out of the darkest place, there’s not a single doubt when I can see your faces.
