Hoe dan ook, had je mij ooit gezegd dat ik nog wel eens zou bloggen over mijn ervaringen rond het dragen van een mondmasker, ik had eens goed gelachen. Ik deed er misschien wel eens smalend over bij een verdwaalde toerist in Brugge want ik beschouw mezelf als een proper/gezond meisje, maar bon. Veel gedachten dus, voor, tijdens en na. Ik heb een bloedhekel aan (de term) “het nieuwe normaal” want voor mij is ‘normaal’ nog steeds een ander gegeven en vernieuw je dit niet zomaar. Misschien ben ik naïef wanneer ik denk en vooral hoop dat dit tijdelijk is en dat mijn drang om mensen te knuffelen (ik ben geen knuffelaar, verre van) binnenkort wegebt.
gedachten achter een mondmasker
Zit mijn masker goed?
Ik heb het wellicht ondersteboven aan: zouden de mensen dat zien?
Al maar goed dat ik geen lippenstift op heb (ik ga hier veel op kunnen besparen).
Ja, lap, poeder en blush op: waar is die vlekkenverwijderaar?
Zou mijn haar goed liggen? Het trekt wellicht op niet veel met die linten erop.
Pfff.. ik heb warm.
Misschien nog eens een andere oogschaduw bestellen, kwestie van mijn kijkers te accentueren.
Mijn bril is aan het aandampen, grrr…
Ha, zo zie je mijn dubbele kin van de Coronakilo’s niet! Hashtag winwin.
“Vreemde titel voor een blogpost van iemand die haar quarantaine niet alleen doorbrengt.” Ik hoor het je al denken. En toch… Ook al ben ik tegenwoordig 7 dagen op 7 en 24u op 24 met drie huisgenoten (man, konijn, dochter – dit is een chronologische volgorde, leek me meer dan redelijk) samen, toch voel ik me vaak eenzaam.
Eenzaamheid kan een mens op zoveel verschillende manieren overvallen, zo lijkt het wel. Het is ook een heel dubbel gevoel: hoe eenzaam ik soms ook ben, des te meer snak ik soms naar even helemaal alleen zijn.
In mijn jeugd en als jong-volwassene was ik eerder verlegen. Ik had wel een groepje vriendinnen, maar ik ging niet meteen de term ‘sociaal’ in mijn bio gebruiken. Alhoewel ik het misschien toch meer was dan ik denk. Ik had al pennenvriendinnen nog voor ik goed en wel kon schrijven, vond altijd wel vriendinnetjes op vakantie en met de komst van het internet had ik ook heel veel virtuele vriendschappen (die nu, bijna twintig jaar later nog steeds stand houden).
Tijdens mijn wekelijkse boodschappen zag ik na zeven weken nog eens een collega in het echt en ook gewoon tout court iemand die ik wat beter ken dan onze buren (sorry, buren). Dat ik misschien wat samengeschoold heb in de winkel en ook (veel) langer dan 30 minuten binnen was, kon me op dat moment niet schelen. Maar God straft onmiddellijk en op de terugweg van de winkel mocht ik de politie uitleggen waar ik naartoe ging. Uiteraard ging ik met de boodschappen naar huis en de agent in kwestie wenste mij nog een fijne avond. Of de vele wagens die we hier na 21u horen passeren ook van de winkel naar huis rijden, is nog maar zeer de vraag.
Ik kan dus weer even verder, ik heb wat menselijk contact getankt (ook al zaten er twee winkelkarren of een (plexi)glas wand tussen). Tegelijkertijd snak ik ook naar een uur helemaal alleen zijn: geen gejoel beneden horen, geen schuldgevoel omdat je man even naar de dochter kijkt of omdat jij zelf niet naar hem maar liever naar een scherm kijkt boven in de bureau… Even helemaal alleen, zonder schuldgevoel. Zondagochtend deed ik een poging tijdens mijn ochtendwandeling naar de bakker. Helaas was ik ook dan niet helemaal alleen.. dan komen de gedachten weer piepen. Eigenlijk voelde dat laatste heel normaal aan, want hoe alleen ik ook ben, die gedachten zijn er altijd.
Ik heb het gevoel dat we in een slechte film de rol van ons leven aan het vertolken zijn; ik twijfel nog tussen genre horror of thriller. In normale omstandigheden heb ik een hekel aan spoilers en probeer ik ze te vermijden. Ook als dat betekent een dag ver weg van (sociale) media in te lassen wanneer het allerlaatste seizoen van Game of Thrones begin 2019 op de buis komt.
Deze film is anders. Ik zou maar wat graag het einde kennen en gretig ingaan op een aanbod van eventuele spoilers. Helaas zijn die er niet: het einde moet nog geschreven worden. Wanneer dit zal zijn? Niemand die het weet – nog minder dan dat George R.R. Martin weet wanneer zijn Game of Thrones-saga eindelijk voltooid zal zijn.
Dat we er een Oscarnominatie voor zullen verzilveren, dat staat vast. Zij die in de zorg werken als ‘ensemble cast’. Wij, burgers, voor de mannelijke en vrouwelijke hoofdrollen. Bijrollen slaan we over of misschien nomineren we hier wel onze kinderen? Zij, die zorgeloos aan het spelen zijn, geen besef hebben over deze verhaallijn.
Misschien ook een beeldje voor de kostuums waarbij we alle handelaren kunnen nomineren die zich in deze moeilijke tijdens een creatieve weg proberen te banen om hun zaak te redden. De regisseur van dienst? Die slaan we een jaartje over en is zelfs een ‘Razzie’ niet waardig.
Thuiswerken ben ik ondertussen ook al goed gewoon. Waar ik vroeger vlug even van mijn stoel kwam om iets persoonlijk aan een collega te vragen, bel ik die nu gewoon op met een video call. Na twee weken is dit zo vanzelfsprekend dat ik het zelf amper kan geloven. Neen, als Maggie veel van ons vraagt dan is het wel om alle ballen in de lucht te houden. Ik zie mensen om me heen met een dessertvorkje met gigantisch veel hooi op en waarvan ik denk: dit komt niet goed. Als het nu niet is, dan zal het na Corona zijn. Ik hoop dat ik verkeerd ben, maar ik weet dat het zo niet is. Ik ben mijn werkgever ontzettend dankbaar voor de aangeboden flexibiliteit en hoe ongewoon het ook van mij is, ik heb beslist om toch wat gas terug te nemen zodat ik er wat meer voor Emma kan zijn. Week 1 was een try-out, week 2 bewees dat het gewoonweg slopend is. Hoe geroutineerd het thuiswerk ook al is, mijn kind een ganse dag voor tv zetten om het allemaal gebolwerkt te krijgen, voelt gewoon niet juist aan. Ik ben dus heel blij dat dit bij ons kan en mag.
In de week voor deze semi-lockdown woonde ik nog een lezing bij over “Spel en Ontwikkeling” bij kinderen. Ik heb al heel vaak aan deze lezing gedacht en over hoe kinderen spelen en over hoe wij nu ook hun gewoontes, al die niet bewust, overnemen. Ik zal er nog eens over schrijven want ik vond het zo boeiend dat ik het met jullie wil delen!
Ondertussen zijn we ook een pak wc-papier rijker en voelt een bezoek aan de supermarkt als een spelletje Tetris (deze vergelijking van Omdenken vond ik zo mooi dat ik hem hier overneem). Vreemd ook: zo assertief als ik in het verkeer nooit was of ben, zo ben ik het wel in de winkel. Zelfverzekerd stap ik een gangpad binnen: ‘it is mine, bitch is here‘. Medeklanten kijken argwanend en schuifelen vlug weg, eigen kar in de aanslag om de “afstand” te bewaren. De rit naar de winkel is mijn me-time en boodschappen doen in een naburige gemeente voelt als op vakantie gaan. Say what?!
Mag ik bij deze ook nog eens een warme oproep doen om de Buurderij op te snorren en de lokale handelaars te steunen? Ik ben al jaren een trouwe Buurderij-ganger en ga nu zelfs wekelijks.
Ik wil ook nog even stil staan bij het emotionele aspect van deze periode en hoe traumatiserend dit alles kan werken. Het woord “trauma” viel ook tijdens een telefoongesprek eerder deze week. We zien het nu nog niet, maar ik denk dat veel mensen, ikzelf inclusief, hier een soort van trauma aan zullen overhouden. Dan wil ik ook vooral denken aan mensen die met een afscheid geconfronteerd worden. Want helaas sterven er nog steeds mensen waarbij de oorzaak helemaal geen Corona is. Chapeau hoe de naasten omgaan met verdriet. Het moet verschrikkelijk zijn dat je niet waardig kan of mag afscheid nemen. Ik las hierover deze week nog een stuk in de krant: een jongeman had zijn vader ‘ontvoerd’ uit het ziekenhuis om toch nog afscheid te kunnen nemen. Het geweld dat hij erbij gebruikt heeft, keur ik zeker niet goed, maar ik begrijp zijn actie wel. Er moet toch een oplossing bestaan hiervoor, al is het maar een beschermend pak zoals een verpleegkundige draagt. Ik zie het misschien te simpel, maar in mijn omgeving zag ik al binnen twee gezinnen de onmacht van het niet kunnen of mogen afscheid nemen, laat staan elkaar steunen. Laten we ook eens aan deze mensen denken…
Mijn vorige post ‘Weet je nog toen? #1’ liep nog chronologisch, deze keer is het wat meer chaotisch. Een beetje zoals het leven nu, denk ik. Tijdens de week heb ik wat ideeën en die schrijf ik dan op en dan komen deze hier terecht (zoals het assertief zijn tijdens de boodschappen). Chronologie is echter zoek: ik weet amper welke dag we zijn omdat alles in elkaar over vloeit. Misschien is dat nog het meest confronterend van allemaal: hoe de lijn tussen alle rollen die we in ons leven hebben gewoon weg is.
Samen met jullie tel ik af en probeer ik er elke dag een beetje meer vrede mee te nemen dat dit aftellen tot nu toe geen perspectief kent. Als we samen zorg dragen voor elkaar, dan kunnen we dat aftellen misschien net dat tikkeltje aangenamer en draaglijker maken.
Afsluiten doe ik met een woord dat ik de voorbije dagen veel zag passeren: courage!
Bijna twee jaar geleden gingen Steven en ik aan de slag met een homp klei in een atelier in Aartrijke voor ComingWorldRememberMe. Dit project ontstond bijna tien jaar geleden met als missie: 600 000 beeldjes voor 600 000 namen. Op die manier wilde de organisatie alle slachtoffers van de Eerste Wereldoorlog op Belgische bodem herdenken en hen een plaats geven: in onze geschiedenis, ons heden, maar ook onze toekomst.
Fast forward naar het voorjaar van 2018. Toen kregen onze beeldjes hun bijna-definitieve bestemming in de land-art-installatie in provinciedomein de Palingbeek nabij Ieper.
We gingen ook op verkenning op de aanpalende poëzieroute. Die laatste liep door The Bluff en bood de kans om op verschillende plaatsen een gedicht van Willie Verhegghe te lezen of te beluisteren. Die gedichten vormen een ode aan de War Poets. Ik was al langer fan van zijn werk (hij schrijft prachtige gedichten over de wielersport) en was aangenaam verrast om zijn naam hier te zien opduiken.
De installatie met de beeldjes is nog tot en met dit weekend te bezoeken in de Palingbeek. Vanaf 15 november krijgen de beeldjes een nieuwe thuis: wie dat wil, kan een beeldje ophalen. It’s a long shot, maar mocht er dit iemand lezen die toevallig onze beeldjes ophaalt, stuur ons dan zeker een mailtje! Onze beeldjes zijn gemarkeerd met onze initialen (SVR en KS), dat van Emma kreeg een konijntje en haar naam, voluit geschreven, mee.
Ik vind het wel een beetje jammer dat het kunstwerk verdwijnt, maar wellicht is het niet haalbaar om dit op lange termijn te behouden (vrieskou voor de beeldjes en dergelijke). Mocht je nog de kans krijgen, ga dan zeker even een kijkje nemen! Wanneer het kunstwerk verdwenen is, blijft de Palingbeek sowieso een aanrader want van het stukje dat wij er al bezocht hebben, waren we danig onder de indruk.
Deed jij mee aan dit project of bezocht je reeds de Palingbeek (en de land-art-installatie van ComingWorldRememberMe)?
Emma heeft voorlopig nog geen notie van trends of hypes dus ik kon me ook deze keer laten gaan, maar hield het al bij al binnen de perken (zeker in vergelijking met vorig jaar).
Het concept bleef dan ook onaangeroerd: de grootouders kwamen in de late namiddag langs voor een stukje taart en ’s avonds schotelde ik hen een bord (of twee) spaghetti voor. Dat kan je makkelijk op voorhand klaarmaken en Emma vindt het ook lekker. Niet onbelangrijk!
Over die taart heb ik trouwens nog een leuke anekdote. Ik had die taart al eeuwen, nog voor er sprake was van kinderen, gepind via Emily Schuman van Cupcakes & Cashmere. Zij maakt deze taart elk jaar voor haar dochter en dit leek me ook leuk: om zo’n echte klassieker in huis te hebben die elk jaar terugkeert. Vorig jaar vond ik hem best ok, maar er konden nog een aantal zaken beter. Ik had nog wel mijn notities van het recept, maar dat was nu verhuisd naar een betalend platform. Ondertussen ben ik, na een proefperiode die je blijkbaar enkel telefonisch kan/kon opzeggen, een abonnement op dit platform rijker (of armer, ’t is te zien hoe je het bekijkt), maar weet ik wel hoe ik de taart perfect kan maken. Ik was er dan ook heel trots op! Het decoratiewerk? Daarvoor heb ik heel veel op Instagram (af)gekeken, ik geef dat zeker toe.
De inspiratie voor het boeket bloemen op tafel haalde ik trouwens bij Plukgeluk, het bedrijfje van (online) vriendin Kim.
Op weekdagen is Emma best sober gekleed, want die kleren gaan toch onmiddellijk de was in. Voor haar verjaardag mocht het natuurlijk iets meer zijn. Enter onze goede vriendin (nah, not really) Stella McCartney. Ik vind er altijd wel een topstuk voor Emma en dat was ook dit jaar niet anders.
Het leuke kroontje/speldje vond ik bij Studio Lala. Om mee te zijn met deze tijd: neen, er is niks gesponsord, maar ik vind Studio Lala echt de beste online winkel voor feestgerief.
Hele leuke service en de pakketjes zijn zo mooi samengesteld dat het feest al begint bij ontvangst van je pakje. Customer service met een plus!
En Emma? Tja, die werd heel wat pakjes rijker, vond de besjes op de taart ontzettend lekker en genoot ten volle van alle aandacht en heeft weer een honderdtal foto’s bij voor haar archief. Wij, en dan spreek ik ook namens de oma’s en opa’s, genoten al even veel mee!
Op een warme septemberavond trokken we ook nog eens richting bos om die verjaardagsoutfit nog eens vast te leggen. Herinneringen voor later: je kan er niet genoeg van hebben, right?
Vorige week ging de blogchallenge #ouderzonden van start met het eerste thema hoogmoed. Het thema van deze week is avaritia, ofwel hebzucht/gierigheid. Wat zou je nooit delen met je kind?
Toen ik de verschillende thema’s van deze challenge even van dichtbij bekeek, bekroop mij vooral een gevoel van weinig inspiratie. Ja, voor het thema hoogmoed had ik een pasklaar antwoord, maar de overige thema’s… Er kwam hier dus wel wat denkwerk aan te pas.
Ik merk op dat nogal wat ouders moeite hebben met het delen van hun eten. Toegegeven: wanneer Steven een frietje van mij wil stekken, voelt het alsof hij een deel van mijn laatste avondmaal wil. Ik deel mijn eten absoluut niet graag en ik zal nooit aan mijn gezelschap ‘wil je eens proeven?’ voorstellen.
Emma is nog niet op een leeftijd waarop ze actief vraagt om iets uit mijn bord te eten. Niettegenstaande kan ze wel het eten uit ons bord kijken. ’s Avonds eet zij boterhammen en wij onze warme maaltijd, op restaurant hebben we vaak een potje voor haar mee. Ik zal dan, vaak uit eigen initiatief, haar eens laten proeven. Op dit moment eet ze dus werkelijk alles, tot pesto en consoorten toe. Ik hoop dat ik haar op die manier kan stimuleren om nieuwe smaken te ontdekken, maar besef dat het tij maar al te vlug kan keren.
Sweet dreams
Ons bed deel ik ook graag met Emma. Het gebeurt dat ik Steven wegjaag omdat hij snurkt of omdat Emma ziekjes is en nood heeft aan knuffels. Voor sommigen is het not done, maar die momenten dat ze zich heel dicht tegen mij neer vlijt, die zijn er om te koesteren. In het weekend is ze soms rond 7u wakker en dan vertoeft ze meestal nog een uur of 2 tussen ons. Mijn man is er iets minder tuk op, maar ik kan daar echt van genieten. Als ik trouwens heel eerlijk mag zijn: ik slaap het liefst van al alleen: het is de beste garantie op een goede nachtrust!
Toch is er iets dat ik niet wil delen met Emma en dat is tijd. Ik werk graag en veel. In de week werk ik bij een Uitgeverij in Brugge, daarnaast werk ik ook als fotograaf in bijberoep. Dat laatste vindt hoofdzakelijk in het weekend plaats en op weekavonden ben ik vaak tot in de late uurtjes bezig aan de nabewerking van mijn foto’s of het beantwoorden van mailtjes. Mijn mama maakt af en toe de bedenking of het allemaal niet te veel is. Dat is het soms wel: dat gevoel had ik zeker eind vorig jaar, toen was ik echt op. En toch wil ik dit niet afgeven. Ik doe het immers veel te graag en ik weet dat ik heel ongelukkig zou worden zonder. Wanneer de twijfel dan toch komt bovendrijven, dan sus ik mezelf vooral met de gedachte dat Emma beter af is met een gelukkige dan een ongelukkige mama.
Wie mij een beetje kent (lees: wie hier al kwam eten), weet dat ik mijn gasten graag soigneer. Om even te illustreren wat ik hiermee bedoel kan je een kijkje nemen naar de foto’s bij deze blogpost, of deze of misschien wel deze. Overige, niet-gedocumenteerde etentjes gaan op deze manier door. De afgelopen twee jaar was ik dat uitsloven (want dat is het soms) een beetje beu: een bijberoep, onze boven opknappen en de komst van een baby zorgden ervoor dat ik mijn huishouden niet (altijd) op orde had. Huishouden niet op orde is (voor mij) ook geen volk over de vloer. Ze zouden maar eens een stofje vinden op de vloer of op de kast!
Shitty dinner: de regels
Tot ik vorig jaar dankzij Charlie het concept Shitty dinner leerde kennen. Even de basisregels voor wie het ganse artikel niet wil lezen:
1. Je mag niet speciaal naar de winkel gaan voor dit etentje. Je maakt iets met wat je in huis hebt. Je serveert wat de kasten/koelkast de mensen schenkt.
2. Je mag niet opruimen, stofzuigen, wc’s poetsen of was plooien voor de mensen komen. Nee, ook niet de kussens van de zetel mooi uitschudden. Of de dekentjes in de zetel opvouwen. We weten allemaal dat die bij iedereen slordig in de zetel liggen. Jij woont er, je vrienden kunnen er best wel komen eten. Het is niet alsof ze van de grond moeten eten.
3. Je mag niets meenemen. Geen geurkaarsen, geen bloemen, geen flessen wijn, geen mooie kaartjes (niets waarvoor je naar een winkel moet gaan om die te kopen, jezus). Enkel jezelf.
4. Je mag je niet opkleden. Geen extra schmink, geen hakken, geen oorbellen die gaan hangen en waarvan uw oren pijn doen. Gewoon de kledij waarin je gewerkt of geluierd hebt die dag.
5. Geen zelfgemaakt dessert. Zelfgemaakte desserts op een weekavond serveren, is voor mensen die geen job hebben, het zien zitten om om 6u op te staan of mensen die Nigella Lawson heten, wij zijn geen enkele van die dingen.
6. Geen gsm’s, zeker geen smartphones. Want smartphones zijn zo niet shitty. En tijdens etentjes willen wij babbelen.
(bron: Charlie)
Het gezelschap
Ik geef toe: ik dacht er niet meteen aan om dit uit te testen op mijn ouders en ook Nieuwjaar leek me niet de ideale dag om dit concept te proberen. Kortom: ’t ging er nooit van komen.
Uiteraard was dit zonder een bende zotte bloggers (ik heb het over (in willekeurige volgorde): Lieselotte, Renilde, Bert, Martine, Valerie en Sylvie) + wederhelften gerekend. Er werd een WhatsApp groep gestart, een eerste datum geprikt, een tweede WhatsApp groep gestart: het plannen was misschien niet zo shitty, maar vrijdagavond was het wel zover: wij zouden het shitty dinner concept uittesten.
De avond zelf
Lieselotte was meteen verkocht voor het concept en stelde voor om het bij haar te laten doorgaan. Shitty late (file!) belden wij aan bij Lieselotte en Pieter in Langemark. Even kort de feiten op een rij:
Heb ik honger geleden? Neen!
Had ik nog dorst om middernacht? Totaal niet!
Heb ik stof gezien of een vuile vloer? Neen (en ja, de ‘grote’ lichten waren even aan, dus ik zou het zeker gezien hebben)!
Was ik opgekleed? Fail: er was die dag nieuwjaarsetentje op het werk en ik had geen tijd om mij om te kleden. Sorry voor de mensen die pijn aan hun ogen hadden van de bling in mijn oren.
Was de wc proper? Geen idee: ik heb een grote blaas.
Heb ik mijn smartphone gemist? Tuurlijk niet.
Who gives a shit?
’t Was natuurlijk niet bij mij thuis, maar ik vond het zalig en het was lang geleden dat ik nog zo’n ontspannen avond onder vrienden (ja, want dat zijn ze toch, right?) had. Het was alsof ik al een dag of paar dagen in weekendmodus was terwijl het slechts om enkele uren ging. De gesprekken gingen alle kanten uit: een uur over de vaatwas (die wij niet eens hebben) tetteren, Netflix lijstjes bovenhalen, piemels (of was het nu penis of andere West-Vlaamse termen waarvan ik niet weet hoe ik ze moet schrijven?). Ja, het passeerde allemaal de revue.
Het schoonste van al is dat ik een jaar geleden enkele van deze mensen nog nooit ontmoet had, laat staan ooit van gehoord had. En toch: ’t was alsof we al jaren bij elkaar over de vloer kwamen. Stuk voor stuk fijne mensen, elk met hun verhaal en dankzij blogs en Instagram en Instameets (alle credit voor Renilde) zijn we daar vrijdagavond allemaal samen beland.
Smartphones heb ik die avond bijster weinig gezien. Ik heb tegen middernacht even mijn WhatsApp bekeken omdat ik toch wel een bezorgde moeder ben, maar al de rest kon mij worst wezen. Een verademing, echt waar. Ik heb ook gezien dat het anders kan, ik heb inspirerende verhalen gehoord en eigenlijk vond ik er maar weinig of niets shitty aan. Een winner die shitty dinner, trust me.
Als ‘gastvrouw’ beleef je een shitty dinner wellicht nog een beetje anders en Lieselotte schreeft dat hier neer. Ook Bert schreef vannacht lovende woorden over het concept. Ik zal mijn huis al proper maken voor de volgende editie: ah, wacht, neen, dat moet lekker niet. Heerlijk!
Ook zin gekregen in een shitty dinner na het lezen van deze blog post?
Twee jaar geleden ontdekte ik kort voor de eindejaarsperiode dat ik zwanger was. Ik heb toen meteen een nieuwe traditie in het leven geroepen: het maken van een familieportret op Kerstdag. Dat is dat ene jaar gelukt, vorig jaar lagen Steven en ik allebei ziek in bed en zetel. We stelden de foto een weekje uit want we hadden geen van beiden de kracht of energie om op de foto te gaan. Wat we toen nog niet wisten, was dat het de laatste foto met Akira zou zijn, die eind februari gestorven is. Ook dit jaar gebeurt de foto met een weekje uitstel aangezien een keelontsteking en snotvalling mij op Kerstavond wisten te vinden. Ondertussen schrijf ik deze blogpost met een citroen/gemberthee wat betekent dat de keelpijn aan het terugkeren is. O jee!
Een dag in het spoor van Tom Boonen tijdens zijn afscheid
Dankzij een uitgebreid netwerk kreeg ik een aantal dagen voor Parijs-Roubaix een telefoontje of ik op weekend wou met Quick-Step Floors Cycling Team. Inbegrepen: hotelovernachting, diner en ontbijt met de ploeg en een plaatsje in VIP-wagen. Dat moet je mij geen twee keer vragen! Het was een fantastische tweedaagse, een droom die na al die jaren uitgekomen is!
Pitstop op weg naar de Alpen
In juli gingen we voor het eerst met Emma op reis. We kozen voor een bekende locatie, Alpe-d’Huez, en ook Emma genoot zichtbaar. Haar gezicht op weg naar onze vakantiebestemming spreekt alleszins boekdelen.
Subliem licht in de Alpen
Mijn Instagram-bio zegt het al: ‘chasing light’. Ja, dat is wat ik doe: het mooiste licht zoeken. Ik fotografeer het liefst met natuurlijk licht en ik kan zo blij worden van ontzettend mooi natuurlijk licht. Op zulke momenten is het van ‘stoooop’ zodat ik vlug even uit de wagen kan springen en een foto maken.
Met Emma op mijn favoriete berg
De Col du Galibier is om verschillende redenen mijn favoriete berg (misschien moet ik daar eens een blogpost over schrijven?). We hadden chance met het weer want het was een bijzonder heldere dag en we konden kilometers ver kijken. Geen betere dag dus om Emma te laten kennis maken met dit speciale plekje.
De mens is een gewoontedier: gewoontes en voorspelbaarheid zijn ons eigen. Bljkbaar kwam het wat en hoe al uitgebreid aan bod in diverse naslagwerken. Deze (grote) theorieën bespaar ik jullie liever. Het themanummer dat De Standaard Magazine er afgelopen weekend aan wijdde, kon mij nochtans bekoren. Ik las veel werk van Kelly (die er ook op haar blog over schreef): als het op routine en efficiëntie aankomt toch wel een beetje mijn guru. Een mens met immens veel keuzestress (ja, dat ben ik!) kan zo’n guru echt wel gebruiken.
Bon, al die routines zetten mij aan het nadenken. Van ‘ik heb wellicht geen routine’ tot ‘hm, misschien kan deze er ook wel nog bij’: ja, zoiets was het ongeveer. Heel wat gewoontes dus in mijn leven en maar goed ook of keuzes maken werd mijn dagdagelijkse bezigheid en voorlopig zie ik mij daar niet rijk van worden. Ik ben al blij dat al dat nadenken zowaar een blogpost opleverde, dus hier gaan we!
Enkele van mijn doodgewone gewoontes:
Ik sla nooit mijn ontbijt over. Vaker wel dan niet bestaat dit uit natuuryoghurt met fruit en eventueel wat noten/zaden of granola.
Bij aankomst op het werk tank ik onmiddellijk mijn eerste koffie van de dag. Vroeger deed ik dit thuis, maar tegenwoordig slorpt mijn ochtendshift zoveel tijd op dat dit helaas niet meer mogelijk is.
Als het even kan, sta ik rond 6u op, ook in het weekend. Ik kan ontzettend genieten van die twee uurtjes stilte, die helemaal van mij zijn.
Vooraleer ik vertrek, al is het maar om een korte boodschap te doen of wanneer ik ga slapen: ik zeg altijd dag tegen onze konijnen die in huis leven.
Wanneer Steven ’s morgens vertrekt, wens ik hem een veilige autorit, een goede dag op het werk en sluit ik af met ‘love you’. Zit er ’s morgens een haar in de boter, dan doe ik dat niet en beklaag ik me het vijf minuten later alweer en wordt het een lange dag.
Ik probeer wekelijks mijn mama en papa te zien, of op zijn minst horen. Ik woonde graag thuis en voor belangrijk advies val ik nog steeds op hen terug.
Ik ga zelden voor 23u slapen, behalve op vrijdagavond. Dan zit ik er soms al om 21u in. Recupereren van de afgelopen avonden zeker?
Wanneer ik op restaurant ga, denk brasserie-keuken, ga ik (bij een eerste bezoek) vrijwel altijd voor de spaghetti bolognaise. Is die lekker, dan zijn ze een tweede bezoek waard. Ik zou ook gewoon elke dag spaghetti kunnen eten.
Het eten van een Prince-koek is voor mij een ware dissectie: eerst de twee helften zo secuur mogelijk van elkaar halen en dan de crème oplikken. Ik ga ook steevast voor vanille.
Ik heb wel wat met likken: ook mijn chips moeten eraan geloven. Eerst de kruiden goed aflikken en dan opeten. Ik weet dat er na deze blog dringend iets aan mijn imago moet gedaan worden.
Je zal mij niet gauw betrappen met iets anders dan Lay’s Oven Baked paprika. Tenzij ik zwanger ben.
Ik heb de gewoonte om bij het verschijnen van de eerste asperges, aardbeien en spruitjes op de eerste rij te staan. Ik betaal me vaak blauw aan een pakje asperges of een bakje aardbeien, maar die eerste.. ik krijg er nu al het water in de mond van!
Ik snooze zelden of nooit. Mijn alarm gaat af of ik word wakker voor het afgaat en dan sta ik op. Basta.
Mijn ochtendritueel is altijd hetzelfde: toiletbezoek (inclusief scrollen door Instagram) – douchen (indien ’s avonds nog niet gebeurd) – opmaken – ontbijt in orde maken voor de konijnen – lunch prepareren – Emma klaarmaken – flesje voor Emma – samen met Emma nog een boterham (of in mijn geval yoghurt) eten.
Ik verlaat het huis niet zonder make-up. Dat moet niet uitgebreid zijn, maar ik kan niet zonder een veeg mascara.
Ik drink elke dag (behalve in de zomer) soep. Ik maak een voorraad op zondag en vries die in zodat ik geen soep moet maken op drukke dagen.
De teksten voor mijn blog schrijf ik in mijn hoofd, terwijl ik in de wagen zit. Ik probeer die nu ook te onthouden tot ik op mijn eindbestemming ben om ze daarna te noteren of in te spreken op mijn iPhone. De intro voor deze post was ik alweer half vergeten en hij zat nochtans goed in mijn hoofd vanmorgen, maar ja ’t was mijn dagje niet en ondertussen was ik hem vergeten.
Wanneer ik De Standaard voor mij heb, haal ik er onmiddellijk De Standaard Magazine uit om achteraan te beginnen met de rubriek Doodgewone dingen. Altijd heerlijk om die te lezen.
Zaterdag hadden we allebei (of misschien zelfs alle drie) nood aan zuurstof. Omdat te zon toch wat meer kwam piepen dan initieel voorspeld, stapten we in de wagen. Een ritje langs de nieuwe A11, dat stond vast. Emma was nog aan het dutten toen we in de buurt van Knokke reden en dus zetten we onze toch verder richting Cadzand. Dat was alweer lang geleden, veel te lang!
Dat:
we allebei K.O. waren (zij en ik) na een namiddagje aan zee.
we nog eens een selfie met ons twee namen.
het daar rustig was, veel rustiger dan net voor de grens, in Belgiê.
We hadden er ontzettend lang naar uitgekeken, maar eind juli was het eindelijk zo ver. We vertrokken op vakantie met Emma. Bestemming? De Franse alpen, meer bepaald Alpe-d’Huez. Een bekende plek voor ons. Eentje waar we helemaal tot rust kunnen komen en we (ik) geen nood voelen om zoveel mogelijk te zien in de tijd dat we er verblijven.
Ondertussen zijn we grote fan van het huren van een appartement omdat je op die manier toch wat meer vrijheid en ruimte hebt. In de alpen kozen we voor CGH residentie Le Cristal de l’Alpe. Deze residentie had op papier de beste elementen voor een verblijf met kinderen. Dat bleek gelukkig ook in realiteit zo. We moesten echt heel weinig voor Emma mee sleuren. Voor wie een heel krappe koffer heeft: je kan er zelfs gebruik maken van een buggy.
Na wat overwegen en goede raad van de ouders beslisten we om ook de heenreis over twee dagen te spreiden. Dit leidde ertoe dat we vooral reden tijdens Emma haar dutjes en zowel de heen -als terugreis op het gemak verliep.
Ik nam toch wat minder foto’s dan anders. Enfin, dat dacht ik toch. Tot ik alles geïmporteerd had in Lightroom en de selectie voor deze blogpost begon te maken. Ik heb zoveel mogelijk geknipt, maar deze fijne moment kon ik jullie toch niet onthouden. Ze vatten onze vakantie trouwens perfect samen!
Emma vond het eigenlijk best leuk in de wagen. Nu ja, onze rit was perfect rond haar dutjes gesitueerd. Ze vond dus vooral de stops leuk: eten en even vooraan in de wagen mogen zitten. Perfect om even aan het stuur te draaien of gekke bekken te trekken naar mama met het fototoestel!
Een leuke tip voor jullie: ik boek al een aantal jaar mijn hotelovernachtingen via hotels.com. Je verzamelt er punten mee. Na tien overnachtingen heb je een tegoedbon verzameld die je bij een groot aantal hotels kan inwisselen voor een overnachting. Op die manier konden wij even van het kasteelleven proeven en boekte ik een overnachting in Château de Chailly. Een must voor mensen die van golf houden, maar ook een perfecte tussenstop. Het lag een beetje uit de weg, maar het was er echt prachtig en de kamers meer dan ruim.
Je ziet zo dat Emma best genoten heeft van haar eerste nacht op hotel. Trouwens, de avond ervoor hebben we haar een uur lang op het bed laten kruipen. Na een uur was ze uitgeteld en binnen de kortste keren in dromenland.
Zoals jullie wellicht wel weten, ben ik een grote koersfanaat. Tegenwoordig net iets minder dan vroeger, maar bij momenten toch nog hevig. De tijd ontbreekt me om intensief alles rond het wielrennen te volgen dus pik ik er een aantal wedstrijden uit. Veelal zijn dat de voorjaarsklassiekers, zoals Parijs-Roubaix, en de Tour de France. Wat daarnaast gebeurt, volg ik met een half oog en mijn kennis van de (jonge!) mannen in het peloton is niet meer wat het ooit geweest is. Maar het gezegde ‘oude liefde roest niet’ heeft hier wel zijn plaats. Als we al eens naar een wedstrijd gaan kijken dan wordt dat vlammetje in sneltempo aangewakkerd.
Een paar dagen later was het zo ver. De avond voor Parijs-Roubaix spraken we af in Kortrijk van waar we met een aantal wagens richting Chantilly vertrokken. Chauffeur van dienst was Jo Planckaert: de sfeer zat er dus meteen goed in. De rit vloog voorbij en voor we het wisten, waren we ingecheckt in ons hotel in Chantilly en zaten we alweer in het busje richting diner. Een diner met renners, ploegleiders, personeelsleden en andere gasten van het Quickstep team en bij uitbreiding hun sponsors, Unilin en Latexco. Leuk detail: wij moesten nog aan het dessert beginnen toen Tom Boonen en co richting dromenland vertrokken. Dromen van die vijfde kassei wellicht. Er werd ons gevraagd om de renners niet lastig te vallen dus ik nam er ook geen foto’s. Iedereen zag het op dat moment nog goed zitten en dus installeerden we ons in de bar. Uiteindelijk was het al middernacht toen we terug in het hotel waren. Vlug in bed dus want op zondag was het vroeg dag voor het rennersontbijt.
Uiteindelijk probeer je met zo’n busje zoveel mogelijk stops aan te doen, maar wel strategische stops. Na een kasseistrook dus want in de koffer hadden we reservewielen en drinkflessen mee voor de renners. Chapeau aan Jo Planckaert trouwens om ons overal door te gidsen. Het was bijlange niet evident want veel straten werden (wellicht door de terreurdreiging) ook voor de karavaan afgesloten.
Een pitstop bij een kennis van Jo leverde ons nog een ijsje op en de finale bekeken we op een event van Unilin zelf (voor hun werknemers). Een finale waar we op een andere ontknoping gehoopt hadden, goed wetende dat deze er wel in zat. Een beetje sneu voor Tom en de manier waarop hij na zijn allerlaatste profwedstrijd naar de bus terugkeerde. Ik snap zijn teleurstelling wel en als de goesting er nog is, moet het verdomme zeer doen. Ik kan niet zeggen dat ik anders zou reageren in zijn plaats.
En toch.. het laatste beeld spreekt helaas boekdelen. Hij is verleden tijd, maar gelukkig niet voltooid. Daarvoor heeft hij een veel te indrukwekkend palmares. #thxtom, niet alleen van mij, maar van je vele supporters voor al die mooie jaren in het (prof)wielrennen.
Vandaag vierde ik voor het eerst moederdag in de rol van mama. Vorig jaar was ik ruim een half jaar zwanger en vierde ik ook al een beetje moederdag. Ondertussen weet ik wel beter: het valt niet te vergelijken met ‘the real thing’. Het werd een echte familiedag. ’s Morgens een lekker ontbijt met mijn man en dochter en de rest van de dag spendeerden we bij mijn mama en schoonmama. Emma was content en ik ook. Meer moet dat niet zijn.
Het deed me wel even stilstaan bij het moederschap. Nu ik zelf mama ben, apprecieer ik des te meer de rol die mijn ouders tot nu toe (in mijn leven) speelden en nog steeds spelen. Van onschatbare waarde zijn ze en ik hoop dat Emma hier later ook zo over denkt.
Ik vind het ontzettend moeilijk om te omschrijven wat het moederschap met een mens doet. Dat het iets met een mens doet, dat staat vast. Alleen.. ik vind er de woorden niet voor. Elke dag verbaast het mij opnieuw. Ik zal het ook niet ontkennen: het heeft me wel degelijk veranderd. Ik sta anders in het leven. Dat heeft ook te maken met ouder worden, dat geef ik toe. Maar een grote hap heeft wel te maken met het moederschap.
Toch wil ik vandaag ook even stilstaan bij wie een mama verloren heeft. Of die er van droomt om mama te worden. Of die het nooit meer kan worden. We staan er niet vaak bij stil, maar voor deze mensen moet dit echt een moeilijke dag zijn. Het heeft geen zin om hier zinnen neer te pennen à la ‘ik kan me voorstellen dat…’ want dat kan ik niet.
Ik prijs me elke dag gelukkig dat ik mijn mama nog heb en dat ik een mama mocht worden. Ik heb lange tijd gedacht dat dat laatste niet zou gebeuren. Neen, wij hebben geen ‘problemen’ gekend, integendeel. We dachten gewoon dat het ouderschap niet aan ons besteed was. Tot een tijdje terug ons gezin toch niet zo compleet aanvoelde als ik dacht. Nu Emma er is, is het plaatje wel compleet. Nooit gedacht dat dit plaatje nog zou komen, maar ik ben er verdomd gelukkig mee en vooral: dankbaar.
Zo vliegt al gauw een half jaar voorbij waarbij je vaststelt dat het cijfer op de weegschaal eerder naar boven dan naar beneden gaat. Confronterend. Met goede moed begin je eraan, telkens opnieuw, maar dat ene beetje doorzettingsvermogen ontbreekt. Tot je rond je begint te kijken. Die andere mama’s huppelen alweer rond in hun zomerkledij, alle sporen van de baby weggewist of vakkundig verstopt onder hun weldoordachte outfit. Jij sleept je door de week met de weinige kledingstukken waar je in past. Was je Kate Middleton dan was dit onder de noemer ‘recycling your wardrobe’. Maar… je bent Kate niet. Neen, je bent Kelly.
Een aantal weken geleden heb ik de switch gemaakt. Een vriendin, ook nog niet zo lang geleden mama geworden, had het ook best moeilijk. Ze zal zich ongetwijfeld in bovenstaande paragrafen herkennen. Samen hebben we beslist om er iets aan te doen. We willen een fitte mama zijn voor onze baby, maar ook een mooie mama. Iedereen heeft zijn definitie van mooi, maar voor ons is dit toch wel met een maatje minder. We streven naar de beste versie van onszelf, met vallen en opstaan. Zoals ik al op Instagram deelde en wekelijks in mijn bullet journal noteer: it’s not a diet, it’s a lifestyle. Ja, die knop heb ik moeten omdraaien. Dag bij dag moet ik er nog wat aan draaien.. op weg naar die beste versie van mezelf (en hopelijk ook die zomergarderobe).
De titel van dit blogbericht spookt al een aantal dagen door mijn hoofd. Niet noodzakelijk het woord ‘babyspam’, maar wel alles wat er rond hangt.
Eigenlijk ging ik hier niet eens over schrijven. Tot ik deze voormiddag een selfie nam met Emma. Daar was hij dan: de twijfel. Ja, dat lees je goed: twijfel. Twijfel om dit beeld online te zwieren. Wie mij een beetje kent, weet dat Instagram voor mij een online, visueel dagboek is. Voor mij, van mij: mijn feed reflecteert perfect hoe ik in het leven sta. Ik hou er van om door mijn feed te scrollen en herinneringen boven te halen. Ik zou dan ook best kunnen leven met een private account, maar ik kies er voor om mijn dagboek te delen. Zulke grote geheimen vind je er toch niet in terug. Ik heb zelf best voyeuristische trekjes en mijn volgers blijkbaar ook. Waar raap ik anders iets meer dan 1600 zielen bijeen, right?
Ik had het er deze week nog over met een andere new mom. De manier waarop dit dan (door de mama’s in kwestie) gecounterd wordt, is de hashtag #babyspam. Eigenlijk is die er gewoon te veel aan. Mijn of jouw baby is geen spam, die is gewoon onze baby. Die baby maakt nu eenmaal deel uit van ons leven en hippe reisjes staan op een laag pitje. We doen het dus met veel baby, af en toe een #tbt van de USA en de eeuwige constante: eten. Want dat laatste doen we nog, al is het iets vaker thuis dan op locatie.
Lieve mama’s: laat die hashtag babyspam achterwege. Post desnoods tien foto’s per dag van jullie baby, maar doe vooral waar je zin in hebt. Focus op het nu, op jullie baby en wees niet bang om dit te delen. En vooral geen #sorrynotsorry. Mama zijn, daar zeg je geen sorry voor.
Ik hield van verjaardagen. Dat ik dit ooit in de verleden tijd zou typen, had ik nooit durven denken. Ooit keek ik wekenlang, misschien zelfs maandenlang, uit naar mijn verjaardag. Het scheelde niet veel of ik begon al vanaf 22 januari terug af te tellen. Zo ver zal het nu niet meer komen, vrees ik.
Mijn meest recente verjaardag dateert van 21 januari. 34 lentes ondertussen. Waar ik 30 worden verschrikkelijk vond, ben ik nu blij dat ik mijn verjaardag kan en mag vieren. Het is velen immers niet gegund. Het verlangen is echter verdwenen.
Uiteraard ben ik op zoek gegaan naar de oorzaak van dit gebrek aan verlangen. Ouder worden is het alvast niet. Zoals ik al zei: ik ben blij met elke verjaardag die ik mag vieren. Ik voel me ook veel beter in mijn vel dan pakweg tien jaar geleden. Neen, daar wringt het schoentje niet.
Als ik al niet het label ‘saai’ met mij mee droeg, dan zeker wel na de zoveelste weigering van een glas alcohol. Want hoe is dat nu ook alweer mogelijk? Je amuseren zonder alcohol: kan dat wel? Ja, dat kan, daar ben ik heilig van overtuigd. De mensen die het tegendeel beweren, weten gewoon niet hoe ze zich moeten amuseren. En sorry, maar ik vind het ronduit zielig als je daarvoor al een glaasje alcohol nodig hebt.
Ja, ik klink in de vorige paragraaf als een saaie seut. Misschien ben ik dat wel, ik ben immers nooit het doorsnee type uitgaander geweest. Echt dronken ben ik tot op heden ook nooit geweest, maar daar zal mijn controledrang wel voor iets tussen zitten.
Eind vorig jaar was er een korte drink op het werk, net voor het kerstverlof. Ik nam een glas fruitsap. En ja.. daar was alweer de vraag of ik misschien zwanger was. Neen, dat ben ik dus niet. Maar ook: vanaf nu geef ik niet meer toe. Ik ben pro nultolerantie. Maar vooral: ik voel me beter bij het feit dat ik helemaal geen glaasje op heb bij het rijden. Ook al kan ik er in principe goed tegen zoals ze dat in de volksmond zeggen.
Op het nieuwjaarsfeestje op mijn werk sta ik dan ook met plezier achter de BOB-bar. Ik doe mijn best opdat het ook de leukste bar wordt! En voor de dames: neen, ik beloof dat ik zeker niet zal vragen of jullie zwanger zijn. Heren, wees gerust, geen imagoschade aan mijn bar!
Dat moest er dus even uit! Zijn jullie ook pro nultolerantie of drinken jullie wel eens een glaasje in combinatie met een plaatsje achter het stuur?
In 2016 ging ik net iets vaker met mijn ouders op stap. Steven heeft een pak minder verlof dan ik en aangezien zij toch vaak naar dezelfde events als ik gaan, maak ik graag gebruik van taxi daddy. In het voorjaar waren we paraat op de Oude Kwaremont voor de E3 Harelbeke. Ik dacht toen nog dat het de laatste keer zou zijn dat ik Fabian Cancellara in actie zag, maar niets was minder waar. Dit beeld is trouwens heel typerend voor mijn papa: met een goede trappist op een leuk adresje wachtend op de passage van de renners. Dit leuke adresje is trouwens In ’t Palet bovenop de Oude Kwaremont. In het wielerseizoen een topadresje, maar ook daarbuiten. Er is een ruim terras met een prachtig uitzicht over de streek en je kan er lekker eten.
Als fotograaf heb ik er het ontzettend moeilijk mee dat ik mijn leven niet op afstand kan bekijken om het dan vervolgens op beeld vast te leggen. Gelukkig is er tegenwoordig de front-camera op mijn iPhone, maar die kan in de verste verte niet tippen aan andere foto’s natuurlijk. Vandaar dat ik op belangrijke momenten een fotograaf inschakel, liefst met een gelijkaardige stijl als die van mezelf natuurlijk. Die vond ik in Silvie Bonne. Zij nam ook een aantal portretten aan het einde van mijn zwangerschap. Ook al mis ik die bolle buik niet, ik kijk er graag nog eens naar terug. Velen hebben het altijd over de pregnancy glow en die bestaat echt wel, hoor! Mijn huid was nooit makkelijker en mijn haar viel 9 maanden lang zoals het moet vallen. En dan heb ik het nog niet over de natuurlijke glans gehad.
De eerste foto van Emma. Uiteraard kan deze niet ontbreken. De een noemt dit het mooiste moment van zijn leven, de andere zegt dat er wel mooiere momenten zijn. Ik sluit me aan bij de eerste groep. Het is onbeschrijflijk wat je voelt wanneer je eigen kind geboren wordt. All the feels, maar dan voor echt!
Nog een foto genomen door Silvie Bonne. Toen Emma 12 dagen was, kwam ze bij ons thuis langs voor een fotosessie. Kwestie van ook eens een foto van moeder en dochter te hebben die geen selfie is!
In de eerste weken na de geboorte mocht ik nog een aantal keer de knop omdraaien toen onze ouders op bezoek kwamen voor een fotosessie. Deze foto van mijn mama en papa met Emma in haar kamer vond ik echt super mooi. Trotse grootouders (voor de eerste keer) en een hele mooie foto van mijn mama en papa tout court. Voor Kerst kregen ze trouwens een fotoalbum cadeau met de foto’s van deze sessie.
Mijn man snapt dit niet zo goed, maar ik heb op regelmatige basis nood aan een weekendje weg. Liefst van al richting een bruisende stad. Ik doe er meestal tonnen inspiratie op en geniet er echt van rond te kijken en het nemen van foto’s. In oktober ging ik samen met mijn ouders op bezoek bij mijn broer, die tegenwoordig in Londen woont. Ik geniet nog steeds na bij het zien van de beelden en kan al niet wachten tot een volgende keer. Al moet ik toegeven dat ik Parijs wel een beetje mis tegenwoordig.
Op mijn werk waren we het afgelopen jaar met maar liefst drie dames tegelijk zwanger. En een mannelijke collega werd ook nog eens papa! Ik mocht zo kort na de geboorte van Morris het prille gezinsgeluk van collega Julie vastleggen. Deze foto hangt ondertussen bij hen thuis aan de muur. Altijd leuk om je eigen werk bij iemand aan de muur te zien hangen! Dit beeld is trouwens echt wel mijn stijl: zo natuurlijk mogelijk en graag met natuurlijk licht aub!
Elke weekverjaardag en elke maandverjaardag neem ik een aantal foto’s van Emma. Neen, ik zal dit niet tot haar achttiende blijven doen. Het is de bedoeling om dit in het eerste jaar te doen. Af en toe loopt deze fotosessie wat uit zoals die keer in november. Dit is hoe we onze meid het best kennen: altijd vrolijk en een echte speelvogel!
Ik nam in december heel wat foto’s, maar deze van Oudejaarsavond vond ik echt wel de leukste. Het is vooral de symboliek achter het beeld die het hem doet. Op Oudejaarsavond 2015 gingen we ’s avonds immers voor het eerst een kijkje nemen naar Emma bij de gynaecologe. Een jaar later zat ze al mee bij ons in de zetel om te aperitieven. Het ultieme bewijs dat 2016 echt wel voorbij gevlogen is.
Hopelijk was ook voor jullie 2016 een topjaar. Zo niet, dan gaan we gewoon voluit voor 2017!
De eerste paragraaf in de gelijknamige blogpost van Kelly zou ik hier gewoonweg kunnen kopiëren en plakken. Uiteraard komt zij dan ook met een geweldige oplossing die ik maar al te graag overneem. Credit where credit is due dus we danken ook nog eens Cait Flanders en Alexandra Franzen.
Om het nog maar eens over het voorbije jaar te hebben. Was dat spectaculair? Ja, natuurlijk. De impact van de geboorte van je eerste kind mag je niet onderschatten. Het is meteen ook de reden waarom het ook hier niet meteen het jaar van de grote ontdekkingen was. Heel wat bezigheden stonden op non-actief, enkel het aantal uren tv waren toch aanzienlijk hoger dan andere jaren. En ik ben ook oprecht blij met het aantal pagina’s dat ik op papier en op mijn Kindle verslonden heb.
Wat mij dan zoal blij maakte in 2016?
boeken/tv/films/podcasts/muziek
Ik nam me voor om elke maand een boek te lezen. Het zijn er uiteindelijk bijna zes geworden wat ik nog altijd bijzonder straf vind. Ik durf mezelf nog steeds een boekenwurm noemen, getuige daarvan het aantal boeken dat ik nu al bezit en de bibliotheek waar ik van droom. Echter, in mijn tienerjaren kwamen met tv en “tinternet” ook andere interesses in mijn leven. Ik ben blij dat die laatste twee dit jaar toch al wat meer moesten wijken voor wat literatuur en hoop dit in 2017 verder te zetten. Dit jaar bleef vooral Us van David Nicholls me bij. Ik heb zo hard genoten van dit boek dat ik het jammer vond dat ik aan de allerlaatste pagina beland was. Wil je mijn literaire avonturen mee volgen, dan kan dat op Goodreads!
Ik ben al sinds mijn early teens een fervent tv-kijker. Toegegeven, ik kijk nog maar heel weinig kabel, zeker nu we een Netflix abonnement hebben. Dit jaar was ik grote fan van de terugkeer van De Mol en kon ik de echtgenoot vanaf de eerste scène voldoende boeien om samen de rest van het seizoen te volgen (voor hem de allereerste keer). In de eerste weken na de geboorte van Emma verslond ik allerlei series op Netflix. Van guilty pleasurePretty Little Liars (omg! die semi-seizoensfinale!) tot lekker dier Harvey Specter in Suits. De laatste weken werkte ik vooral aan een inhaalmanoeuvre Game of Thrones. Steven vond het niet kunnen dat hij elk seizoen alleen moest kijken en dus hebben we op een paar weken tijd de volledige zes seizoenen bekeken. #longlivematernityleave
Instagram vind ik nog steeds een geweldige inspiratiebron, maar soms ben ik het echt wel beu. Begrijp me niet verkeerd, maar de instagramwaardige wereld is toch niet alles. Ik probeer me hiervoor wel te behoeden door me soms even van mijn feed af te sluiten. Ik post dan zelf wel nog iets, maar ik scroll niet meer door de andere foto’s. Noem me een zaag, maar soms is het een beetje te veel. Kan iedereen dan maandagmorgen een foto van de livingtafel posten aub? Dank!
een beetje vanalles
In 2016 ontdekte ik vloggen. Rijkelijk laat, ja, maar beter laat dan nooit zeker? Hoe kwam ik daar ook alweer bij? Ja, door Hannes Coudenys. Ze noemen die mens een digital creative en dat past wel bij hem dus ik zal hem ook zo noemen. Hij vlogt twee keer per week en ik vind zijn vlogs echt geweldig. Terug datzelfde woordje: authentiek. ’t Is hier precies een rode draad, maar ik vind authenticiteit wel belangrijk. Een aantal weken terug las ik zijn boek Like my like en ik moet dringend nog eens in de archieven van Casey Neistat duiken. Ook Lieve gaf me nog een aantal vloggers om te volgen, dus dat is iets waar ik in 2017 mee verder ga. Zelf vloggen? Neen, tenzij mijn dag plots 48u duurt. Ik vind het al moeilijk om bij te blijven op Instagram stories dus dat vloggen is niet voor meteen.
In afwachting van mijn nieuwe iPhone was het afgelopen zomer grote kuis op mijn oude iPhone. Bij het in gebruik nemen van mijn nieuwste iPhone heb ik dus ook maar een beperkt aantal apps geïnstalleerd. Torenhoge favoriet is nog steeds VSCO waarmee ik mijn foto’s bewerk en Instagram. Ik vind het heerlijk scrollen door mijn eigen feed en alle fijne herinneringen te bekijken.
Ik schreef me in op een aantal gerichte nieuwsbrieven en dat bevalt me wel. Ik heb geen tijd om dagelijks alle soorten nieuwssites af te schuimen en nieuwsbrieven die die content bundelen hebben aan mij een goeie klant. Wie nog tips heeft voor dergelijke nieuwsbrieven is altijd welkom in mijn mailbox!
Onlangs kocht ik nog een aantal tweedehandsboeken via Books in Belgium. Toen ik de blog van Kelly las, had ik geen flauw benul dat ze het over diezelfde Books in Belgium had waar ik ook een aantal titels kocht. Om een lang verhaal kort te maken: mijn profiel op Books in Belgium vind je hier. Aangezien ik nogal veel boeken heb en ik nu ook niet in een kasteel woon, zal ik hier af en toe een boek te koop zetten. Wie weet zit er wel iets tussen voor jou. In de gaten houden dus!
Sinds twee weken zijn wij trotse bezitters van een Dolce Gusto. Ik bedoel maar, waarom hebben wij hier zo lang mee gewacht?!
Dat was zo’n beetje alles waar ik aan moest denken bij een terugblik op het voorbije jaar. Dan rest mij nog enkel jullie een bijzonder fijn 2017 te wensen. Dat al jullie dromen gerealiseerd morgen worden en we zien elkaar terug in januari!
Kerstmis, ik heb er toch een haat-liefdeverhouding mee, zo blijkt. Het was jarenlang mijn favoriete feestdag, maar in 2008 veranderde dat toen mijn maatje Mickey op Kerstdag overleed. De jaren nadien was ik nooit echt in de feeststemming op Kerstmis. Toen we enkele jaren geleden gingen samenwonen, twijfelde ik zelfs over het zetten van een kerstboom in onze nieuwe woonst. Steven wist me uiteindelijk toch te overhalen en ik vond de vreugde van Kerst (gelukkig) terug. Vreugde die wel met een (buik)griepje hier en daar gepaard ging. De voorbije jaren slaagde ik er immers wel een paar keer in om echt goed ziek te zijn met Kerst. In mijn verlof dus. Op onze evaluatieformulieren wordt ons elk jaar gevraagd of we ziek zijn geweest. Ik zelfs ooit doodleuk geantwoord dat ik altijd ziek ben in mijn verlof.
Deze Kerst zou anders worden want het was de eerste Kerst met Emma en deze week vond ook haar doopviering plaats. De aanloop naar Kerst was minder intens dan andere jaren. We zetten voor het eerst een echte boom, dat was sowieso al twee weken later dan gewoonlijk. Daarnaast had ik ook de handen vol met de voorbereiding voor haar doopviering want die moest en zou 100% in orde zijn.
Drie maand is ze ondertussen! Al wat meer zelfs. Bijna 16 weken om precies te zijn. Dat betekent dus dat ik opnieuw aan het werk ben en dit sinds maandag. Vandaag geniet ik van een dagje verlof en ik zet deze 4/5 nog minimum 21 maanden verder. Binnenkort een vast moment op dinsdag, maar deze eerste week op donderdag want deze namiddag mogen we naar onze vrienden bij Kind & Gezin. Las je daar wat sarcasme tussen de regels door dan zit je op het goede spoor. Emma en ik zijn niet bepaald fan van Kind & Gezin. Benieuwd wat ons derde bezoekje in petto heeft!
Vandaag zijn Steven en ik welgeteld vijf jaar getrouwd. Maak je geen illusies, het was net iets zakelijker dan ik als klein meisje (en nu soms nog) van droomde. Toch ik blik er wel met fijne herinneringen op terug. Ooit komt het er wel nog eens van, dat droomhuwelijk. Ik heb er al een Pinterestbord voor dus het moet maar eens gebeuren. Een trouwring draag ik al, een verlovingsring mis ik nog. Dat aanzoek is er ook nooit geweest, we kochten gewoon een huis en that’s it.
Ik kon jullie heel wat beelden van ons tonen, maar ik selecteerde er vijf die ons typeren. Natuurlijk zijn er veel meer zaken die eigen aan ons zijn, maar deze vijf vond ik wel leuk en er hangt ook telkens een verhaaltje aan vast.
wij pikken graag een concertje mee
Toegegeven, toen het allemaal begon was ik even in een metalfase. Hij vond metal leuk, ik vond sommige metalbands wel leuk. Het eerste jaar brachten we trouwens een weekend op de camping van Graspop door. De liefde voor hem bleef, die voor metal verdween langzaam maar zeker. We hebben wel een aantal bands of artiesten die we allebei goed vinden, maar ze zijn eerder zeldzaam. Sinds jaar en dag ben ik een grote U2-fan, maar initieel kon de groep hem weinig bekoren. Tot hij ze live zag. Dit is het bewijs dat een band met een goed live optreden nieuwe fans kan aantrekken. Hij ondergaat trouwens al mijn concertverlangens en ik de zijne. Die van hem zijn net iets minder talrijk, maar we vergezellen elkaar waar het kan. Ik vind het maar logisch ook en sta er steeds voor open.
Drie keer trokken we tot nu toe naar de bergen en telkens willen we terug. De aantrekkingskracht is immens. Zalig vertoeven vinden we het daar. Met een stokbrood, wat lekkere kaas en een goed glas wijn. Genietend van de rust, het landschap. Hier vergeten we even alle zorgen en kunnen we helemaal onszelf zijn. Ooit verkassen we naar de Alpen, ooit.
we zijn gek op onze dochter Emma
Eerlijk is eerlijk. Toen we in het huwelijksbootje stapten, waren we nog niet zeker of we effectief aan kinderen zouden beginnen. Een droomreis verder en wat meer rust in het hoofd en plots was er hier toch dat gemis. Ons gezin voelde niet compleet aan. Met de komst van Emma is dat helemaal veranderd. Zij maakt ons gezin compleet en nu zou ik mij een leven zonder haar niet meer kunnen voorstellen. Al blijf ik wel respect hebben voor de keuze van mensen die bewust kindervrij blijven. Moet kunnen in een maatschappij waar het ideaalbeeld maar al te vaak gepreekt wordt.
we zijn Disneylovers
Eigenlijk is dit een kleine leugen. De grote Disneylover is Steven. Het is eigenlijk door hem dat ook ik gezwicht ben voor alle magie rond Disney. Ik was nogal vroeg ‘rijp’, zoals dat in de volksmond heet. Het gevolg was dat ik dan ook alle kinderlijke toestanden, Disney incluis, verbande. Steven wist de liefde terug aan te wakkeren. Sindsdien is er geen houden meer aan. Ik ben dan ook benieuwd wat dat zal geven wanneer we binnen enkele jaren met Emma richting Disneyland trekken.
Tot zover vijf dingen die ons typeren. Hebben jullie dit als koppel ook of zijn jullie net 100% tegenpolen?
Afgelopen maandag vierden we voor het zoveelste jaar op rij Halloween. Ja, ik ben ondertussen de tel kwijt geraakt ook al is het niet meteen een standaard holiday in België. In onze thuisgemeente Aartrijke echter wel. Al bijna tien jaar lang zorgt de Gezinsbond hier voor allerhande activiteiten op de griezeligste dag van het jaar.
De vorige As We Speak dateert alweer van een maand geleden, dus hoog tijd voor een update van mijn doen en laten. Meteen ook de ideale manier om hier wat zaken aan te halen die een individuele blogpost net niet halen (maar daarom niet minder geapprecieerd worden).
Waar ik mee bezig ben: met vele dingen. Ik vraag me af of er nog rust zal komen voor mijn bevalling. Ik hoop dat toch voor de laatste vier weken want dan ben ik al thuis (zomerverlof enzo). Momenteel leg ik de laatste hand aan het geboortekaartje: de perfectionist in mij wil een perfect kaartje vooraleer er een afspraak bij de drukker wordt gemaakt, maar we zijn er bijna. Eens het kaartje af is, kan ik ook beginnen aan de afwerking voor de doopsuiker (die zijn op elkaar afgestemd). Ondertussen ben ik ook volop newborn outfits aan het bestellen voor de fotoshoot die ik dan ongetwijfeld met de baby zal doen. Het aanbod online is echt overweldigend. Zeker naar props toe. Ik heb al zoveel op het verlanglijstje staan, straks komt er keuzestress aan te pas. Verder op het zwangerschapsfront: de geboortelijst kreeg vorm, de fotoshoot werd vastgelegd en de maxi-dress en bijhorend jeansvestje voor die laatste hangen ook in mijn kleerkast (als je een stoel als voorlopige kleerkast aanziet).
Het was mijn awesome naamgenote die deze week nog eens haar rubriek As we speak van onder het stof haalde en ook bij Falderie ben ik geweldig fan van deze blog posts. Verder zag ik dit ook nog onder de vorm Whatsup de revue passeren bij Josefien en bijgevolg kon ik niet achterblijven.
Het concept is eenvoudig: in deze post(s) zal ik het vooral hebben over zaken waar ik nu niet meteen een volledige post aan wil wijden, maar die je wel een beetje inkijk in mijn dagelijks leven geven. Ik vind het een waanzinnig fijne rubriek in al zijn eenvoud en lees die heel graag bij medebloggers. Hopelijk lezen jullie ook hier graag mee.
Vandaag neem ik jullie even mee achter de schermen ten huize kellysteenlandt.com! De afgelopen week was immers nogal hectisch. Bovenstaande foto zal jullie wellicht doen vermoeden dat wij op babymoon vertrokken, maar (helaas!) niets is minder waar. Lees maar even mee.
Laten we even terugspoelen naar het jaar 2011: we kochten toen onze huidige woning die instapklaar was. Instapklaar betekent natuurlijk niet altijd dat de inrichting je ook 100% bevalt. Ik was al heel blij met de vloer beneden, want een vloer vind ik persoonlijk nog steeds een grote drager van de inrichting van een woning.
Onze bovenverdieping was ook instapklaar, maar was net iets minder mooi afgewerkt. De doe-het-zelver in onze vorige eigenaar had hier duidelijk de bovenhand. Ons plan was om deze zomer de bovenverdieping van gyproc te voorzien die we konden schilderen in plaats van de lelijke bekleding die er nu hangt (en ondertussen weg is: driewerf hoera!). We zouden terwijl ook schilderen en laminaat leggen. Na vijf jaar mocht dat wel eens en reisplannen werden voor deze zomer aan de kant geschoven.
Plannen heet zoiets, maar ik werd sneller dan verwacht zwanger (mij hoor je hierover niet klagen, hoor) en dus schoven de plannen wat vooruit.
Uiteindelijk werd onze planning nog wat vervroegd aangezien onze gyproc-man vorige week ergens een gaatje in zijn planning vrij had om onze bovenverdieping in orde te brengen. Alle hens aan dek dus en tegen zondagmiddag was onze volledige bovenverdieping leeg en de lelijke bekleding van plafond en schuine wanden gehaald. Met dank aan onze ouders want na een dag onze boven leeg te maken, had ik echt wel nood aan rust.
Ondertussen ben ik al 22 weken zwanger (ja, de foto is van 21 weken: toen had ik een betere dag). Ik ben dus al halverwege! En ik maar denken dat een dracht van 9 maanden lang was. Dat is het dus niet: voor we het weten is die baby hier. Ik zal maar niet denken aan mijn to-do lijstje!
Nu, genoeg geleuterd, hoog tijd voor een statusupdate. Ik kan niet geloven dat ik deze nog niet bezorgd heb, maar geloof me, ik noteer vlijtig alle opmerkingen en hersenkronkels die de revue passeren in mijn iPhone of schriftje.
Zwanger zijn, dat is
vaarwel onbezorgdheid. Ik lag al vele nachten te piekeren, maar dat is niets vergeleken met wat er nu in mijn hoofd omgaat. Eerlijk? Ik zal blij zijn als de baby er is, gezond en wel.
je een hoedje schrikken wanneer een collega proficiat zegt in plaats van gelukkig nieuwjaar terwijl je op dat moment nog maar 8 weken zwanger bent.
je broek openzetten op het werk (leve een eigen bureau!) en dan maar hopen dat je baas net niet op dat moment binnen komt.
mensen die de nood voelen om hun verhaal (vooral in de negatieve zin dan) te delen. Mensen waarmee je eigenlijk totaal geen band hebt.
een frituur van ettelijke kilometers ver kunnen ruiken. En jij maar denken dat het al sterk was dat je dit kon toen je niet zwanger was.
die trui om het beginnend buikje nog te verbergen, gebruiken als Instagram-achtergrond. We have a winner!
advies krijgen om de striemen tegen te gaan die je al voor je zwangerschap had.
een overbezorgde omgeving. Vraag ook eens aan je niet-zwangere medemens hoe het met hem of haar gaat!
mensen die beginnen over een 2de baby terwijl je net de komst van nummer 1 hebt aangekondigd? Pressure much?
de vraag krijgen wanneer die gezinswagen er nu komt terwijl in jouw wagen perfect vier passagiers kunnen meerijden.
Ik heb er zo nog wel een paar, maar deze bewaar ik voor later. Omwille van privacytoestanden vermeld ik ook wijselijk de eigenaars van bovenstaande opmerkingen niet.
Op de vraag “hoe is ‘t?” zal ik vandaag dan ook niet antwoorden, dat hou ik voor de volgende keer. Kwestie van zelf niet te zondigen tegen nummer 8.
Nog voor ik een (ongeveer) positieve zwangerschapstest in mijn handen had, was ik al aan het brainstormen hoe ik die eventuele zwangerschap zou aankondigen. Met de nodige vrees dat ik het lot op dat moment aan het tarten was, dat wel.
Ongeloof. Ongeloof dat steeds verder wegebde naarmate de dag vorderde. Realiteitsbesef dat langzaamaan binnen sijpelde. Voor West-Vlamingen is en blijft Brussel nog steeds “ver” weg al is het vandaag ook onze achtertuin.
Dan volgen de eerste safety checks op Facebook van vrienden en familie. Sms-berichten van buitenlandse vrienden om te vragen of we ok zijn, of we familie en vrienden in Brussel hebben.
22 maart zal nooit meer hetzelfde zijn. Ons land zal nooit meer hetzelfde zijn. Ook al zijn we bijna verplicht om ons niet over te geven aan de angst, het is verdomd moeilijk aan het worden.
Mijn gedachten gaan uit naar alle slachtoffers en hun familie en vrienden, maar ook de hulpdiensten en vooral mijn medemensen die vandaag bewezen hebben dat we hier samen sterker zullen uitkomen. Het doet deugd om al die tweets met #ikwilhelpen en aanverwanten te lezen.
Dat sprankeltje hoop? Dat blijft nog even overeind.
Afgelopen weekend was het dan eindelijk zover! De boekvoorstelling van Life On Sneakers, een boek waar ik al heel lang naar uitkeek.
In dit boek vertelt blogster Evi van Rue NØ haar verhaal. Niet zomaar een verhaal, neen, een pakkend verhaal waar je bij momenten heel stil van wordt.
Voor wie haar verhaal nog niet kent: ooit was Evi een ambitieuze jonge vrouw met een leuke job en alle voordelen die daar bij horen. Ze ging gezwind door het leven op de high heels waar ik zelf maar al te graag op vertoef. We schrijven juli 2013 wanneer Evi plots zwaar ziek wordt. Ze moet noodgedwongen afscheid nemen van haar carrière en leven zoals ze het op dat moment gewoon is, maar ze komt terug en hoe. Ze vindt haar Plan B en geeft haar toekomst een nieuwe invulling.
Een boekvoorstelling vertaalt zich meestal in een (laat ons eerlijk zijn: saaie) lezing met een hapje en een drankje. Dit vond Evi helemaal niet bij haar passen en dus werkte ze een bijzonder mooi en pakkend concept uit.
Eigenlijk wil ik dus gewoon een welgemeende dankjewel aan jullie kwijt: voor jullie steun en toeverlaat, leuke comments en vriendschap. Je hebt er geen idee van wat dat allemaal doet met een mens, maar ik kan je verzekeren: zot content ben ik op die momenten!
Vandaag vormen Steven en ik welgeteld 11 jaar een koppel. Toen we vorig jaar 10 jaar samen waren hebben eigenlijk niks speciaals gedaan om dat te vieren. Alhoewel ik bij recent telwerk erop uit kwam dat we die 10 jaar toch wel gevierd hebben… en hoe! In augustus verwelkomen we hier ons eerste kindje!
Toegegeven: ik kon me lange tijd niet identificeren met het label mama. Ik vermoed dat dit meerdere oorzaken had. Zo was er mijn directe omgeving waar het moederschap me enigszins beangstigde. Uiteraard onderschat ik die rol niet, maar toch. Wij hebben een “rijk” leven om het zo te stellen. Wij gaan graag op reis, we genieten graag van wat het leven ons te bieden heeft en ook op het vlak van werk koester ik bepaalde ambities.
Gelukkig leerde ik de afgelopen jaren mama’s kennen die verschillende rollen op zich namen: ze gaan nog steeds op reis, ook naar verre bestemmingen, hebben een bijberoep en gaan ook nog wel eens op stap zonder kroost.
Het moederschap vergt ook veel van iemand en ik voel me hier nu ook de volle 100% klaar voor. In de voorbije jaren ben ik mij steeds beter in mijn vel beginnen voelen en nu ben ik op een punt waarvan ik van mezelf vind dat ik dit ook kan doorgeven aan zo’n kleine baby.
Tot nu toe heb ik weinig reden tot klagen. De eerste drie maanden hadden meer weg van een winterslaap, maar enkele weken geleden ben ik hier gelukkig uit ontwaakt. Nu is het vooral lijstjes opstellen en afwerken. Onze bovenverdieping wordt een paar maanden vroeger onder handen genomen en mijn creatieve geest maakt tegenwoordig overuren want die geboortekaartjes en doopsuiker zullen zichzelf niet aandienen.
De controlefreak, die krijg ik er echter niet helemaal uit. Ik probeer me hier voor te behoeden en te genieten, maar het is helemaal niet zo makkelijk als het lijkt. Ik kijk dan ook reikhalzend uit naar augustus!
Vandaag is een speciale dag: 2016 is een schrikkeljaar en dus krijgen we er zomaar een dagje extra bij! Dit zette Maarten en Dorothee van het radioprogramma Dauwe & Vancoillie aan het denken. Die 24 uur extra, daar kan je wel wat mee doen, zeker in tijden waar quasi iedereen klaagt dat hij of zij geen tijd heeft voor dit of dat.
Op Q-Music horen we vandaag dus nog tot 19u Maarten en Dorothee aan het werk waarbij ze op zoek gaan naar hoe de Q-Music luisteraar zijn tijd besteedt en hoe (en vooral) hij tijd kan winnen. Ze geven ook tijd weg in de zin van een aantal originele prijzen. Geef toe, mensen die wekelijks naar het wassalon trekken, zullen zeker gebaat zijn bij een eigen wasmachine, niet?
Afgelopen week vond er op de website van Q-Music ook de grote Win Tijd-enquête plaats en daar nam ik maar al te graag aan deel. De resultaten waren, voor mij persoonlijk dan toch, best wel confronterend.
Toegegeven, ik ben vrij organisatorisch ingesteld en dus wordt mijn tijd al vrij efficiënt besteed, maar het kan ongetwijfeld beter. Wanneer ik eerlijk ben met mezelf moet ik toegeven dat ik vaak te veel tijd aan sociale media spendeer. Iets wat ik eigenlijk zelf in de hand heb, dus hoog tijd om daar iets aan te doen. Nog wat andere zaken kunnen mij zeker tijd doen winnen, maar ik zie het tot nu toe nog niet zitten om mijn huishouden uit te besteden, daarvoor ben ik net een beetje te veel een controlefreak.
Hoe ik dan wel tijd probeer te winnen of dat zal proberen? Lees even mee!
Plannen, plannen, plannen. Ik kan er niet genoeg nadruk op leggen, maar wil je tijd winnen zorg dan voor een goede weekplanning. Dan heb ik het niet enkel over een professionele planning, maar ook die bij jouw thuis. Een huishouden runt zichzelf niet en wil je vanavond op tijd voor de buis zitten voor De Mol dan begin je er maar beter meteen aan.
Mijn top 3 tips om je planning aan te pakken
Stel een weekmenu samen. Voordeel: je doet in het weekend de inkopen voor de ganse week en je gooit echt wel beduidend minder voedsel weg.
Plan je huishoudelijke taken in. Klinkt saai, maar alleen het feit al dat je die ambetante zaken kan afvinken, geeft zo’n goed gevoel.
Meestal weet je wel wanneer welke facturen in de bus belanden. Zorg voor een vast tijdstip (of twee) per maand om die te behandelen. Niet onnodig computer opzetten en facturen behandelen dus.
Eigenlijk doet een mens heel wat overbodige taken in het huishouden. Je staat er niet altijd bij stil, maar na verloop van tijd wordt het wel duidelijk: neen, je moet niet alles strijken.
Mijn top 3 tips om tijd te besparen in het huishouden
Strijk alleen wat echt nodig is. Hang niet alles zomaar op het wasrek te drogen en profiteer hiervan wanneer je de strijkmand boven haalt.
Multitasken for the win. Gisteren heb ik mijn strijk gedaan terwijl ik naar de koers keek. Ik kon ook gewoon in de zetel liggen, maar die mand met strijk ging daar vandaag nog staan!
We willen het niet vaak toegeven, maar sociale media en alle toestellen die daar aan vasthangen, vormen echt wel een tijdrovende factor. Ook hier kan je, mits wat discipline, wat aan doen!
Mijn top 3 tips om tijd te winnen i.f.v. sociale media
Zet die notificaties af! Niets vervelender dan weeral een ping-geluidje of een scherm dat oplicht met die zoveelste Instagram-like of Twitter-mention. Check je sociale media op vaste tijdstippen en zet desnoods wi-fi en mobiele data af. Dan wordt je zeker niet gestoord.
Leg die tablet of smartphone aan de andere kant van het huis wanneer je je op een taak wil concentreren. Zo heb je niet de neiging om meteen naar dat toestel te grijpen.
Heb je een eigen blog of website? Met een tool zoals Hootsuite kan je makkelijk berichtjes plannen op diverse sociale media. Eenmaal instellen en dan hoef je niet meer achter alle sociale media aan te hollen.
Tot slot nog wat algemene tips die de tijdsbesteding bevorderen!
Zorg voor een vast slaapritueel: ik probeer de schermtijd echt wel te reduceren voor het slapengaan. De dagen waarop ik dit toepas, merk ik echt wel een verschil in mijn slaapkwaliteit.
Vermijd uitstelgedrag: rond eerst de vervelende taakjes af, dan kan je des te meer van je gewonnen tijd genieten!
Uiteraard wil ik mij hier niet als expert ter zake profileren, maar ik denk dat iedereen wel wat tips heeft hoe hij of zij aan tijd wint. Ik ben dus alvast benieuwd naar hoe jullie dit aanpakken!
(kleine noot: voor wie het niet duidelijk is waarom bij deze post foto’s met onze konijnen horen? Als ik ergens tijd probeer te winnen, dan is het wel om meer quality time met deze twee door te brengen. Het brengt me ook helemaal tot rust na een drukke (werk)dag)
Heb je ook het gevoel dat je vaak tijd tekort komt? Probeer je hier iets aan te doen of laat je de zaken voor wat ze zijn?
Afgelopen weekend was het zover: op een natte, grijze zaterdag hadden we afgesproken op de Markt waarna we ons vlug richting #food begaven, waar ik gereserveerd had voor de lunch. Lies is vegetariër dus riep ik de hulp van enkele lieftallige collega’s in om een adresje te vinden dat wat meer te bieden had dan die ene vegetarische pasta. #food vulde die verwachtingen moeiteloos in. Een uitgebreide kaart (keuzestress!), vlotte en vriendelijke bediening en een (h)eerlijke keuken. Ik ga hier gauw nog eens terug!
Een tijdje terug zag ik de bucket list van Josefien op haar blog passeren. Bij het lezen ervan realiseerde ik me dat ik heel vaak droom of plannen maak voor de toekomst. Meestal in de aard van: ‘ooit zou ik nog wel eens dit of dat willen (doen)’. Uiteindelijk zitten al die ideeën in mijn hoofd, maar pende ik ze tot nu toe nergens neer.
Ik kon dan ook geen betere manier bedenken dan mijn bucket list onmiddellijk op de blog te gooien, doorspekt met beelden van ervaringen die er ooit op stonden en ondertussen geschrapt werden. Motivatie heet zoiets dan.
First class of business class vliegen naar een verre bestemming.
Onze huwelijksgeloften hernieuwen tijdens een dienst in de Alpen met onze ouders, broer en zus erbij. En ja, ik weet al helemaal hoe het er moet uit zien, enkel nog de plannen uitwerken.
Samenwerken met de fotografen van Apertura Photography voor bovenstaande bullet.
Onlangs zag ik bij collega blogger Falderie een post verschijnen over Bloggers for Think Pink.
Ik denk dat iedereen wel al eens te maken gekregen heeft met borstkanker in zijn of haar (directe) omgeving. Nog veel te vaak krijgen vrouwen wereldwijd deze diagnose te horen, nog veel te vaak sterven vrouwen aan deze vreselijke ziekte.
Mede daarom was ik onmiddellijk gewonnen voor het initiatief van Madame Stof dat deel uitmaakt van Bloggers for Think Pink. Voor wie deze laatste niet kent: Think-Pink is de nationale borstkankercampagne en via de website Think-Pink, activiteiten, doelgerichte acties, noem maar op, vraagt Think-Pink meer aandacht voor borstkanker en het belang van screeningsmammografie. Voeg daar nog aan toe dat ze informeren, sensibiliseren, wetenschappelijk onderzoek steunen en geld inzamelen voor zorg- en nazorgprojecten en dan weet je dat we deze mensen gewoon keihard moeten steunen.
Ik was dus meteen overtuigd en kocht via de actie Bloggers for Think Pink een leuke, hippe armband van Madame Stof, die overigens zelf haar mama aan borstkanker verloor. Ik kreeg mijn armband vorige week in de bus en het is niet zomaar een armband, maar gewoonweg een super leuk accessoire met een verhaal. Als dat niet mooi is.
Wil je ook zo’n armband en het goede doel steunen? Dat kan door voor 2 maart 8 euro te storten op rekeningnummer BE 11 0004 3415 7448 met vermelding van je naam, verzendadres en het aantal armbandjes.
Vandaag is het 14 februari, voor de romantici onder ons beter bekend als Valentijn. Mijn man en ik zijn niet bepaald romantische zielen of misschien net wel, op onze eigen manier dan, maar dat is voor een andere keer. Wij zijn voor elkaar bekend als Kelly en Steven, dus hier geen “ge-schat” of weet ik veel wat, ik heb een hekel aan dergelijke koosnaampjes voor hem en haar.
Afgelopen weekend nam ik nog eens de trein. Dat gebeurt wel vaker. Ik ben geen fan van met de wagen rijden, want dat bezorgt me veel te veel stress. Treinen daarentegen, vind ik best leuk: met de zon op mijn snoet, Starbucks in de ene hand, een goed boek in de andere hand. Wist je trouwens dat een wagon vol reizigers zowat de enigste plaats is waar ik een boek met omgevingslawaai kan lezen?
Nu, de trein nemen, dat is altijd fijn wanneer alles op wieltjes loopt. Dit weekend was dat eventjes anders. Normaal gezien verwacht ik me dan aan ongelukkige reizigers die te pas en te onpas nog maar eens een klaagzang opvoeren, maar nee, zaterdag was het net iets anders.
Ik voelde mij een echte bofkont want mijn treingezelschap bestond uit een drie positivo’s. De twee Italiaanse (?) dames rechts van mij tel ik voor alle duidelijkheid niet mee. Nochtans vind ik Italiaans een wreed schone taal.
Nee, het begon al toen de conducteur ons meldde dat we toch maar even een ander traject zouden nemen. Ik zag de ogen van de dame recht tegenover mij al fonkelen: ze was ervan overtuigd dat we onderweg in een partytrein zouden transformeren. De heren links waren al content dat we in Antwerpen zouden geraken, party of niet.
Zo ver is het niet gekomen. De trein hield halt in Mechelen waar ons een overstap wachtte. Weeral verbaasden mijn medereizigers me met de nodige animo: het zonnetje scheen dus die overstap zou ons wel deugd doen.
Wat een verademing was het om het openbaar vervoer te nemen met dit gezelschap. Ik schets de zaken nu misschien wat zwart-wit, maar meestal bevind ik me in de tegenovergestelde situatie. Het was een aangename verrassing dat ook andere mensen er in slagen steeds het positieve in alles te zien.
Ondertussen zijn we alweer een weekje aan het werk en lijken de feestdagen een eeuwigheid geleden. Straks sneuvelt ook hier de kerstboom en dan is het helemaal voorbij. Wat de feestdagen betreft: wij hielden het vrij rustig in die periode.
Onze families zijn niet bepaald groot te noemen dus worden de etentjes hier beperkt tot Kerstavond en Kerstdag bij de ouderparen van respectievelijk mijn man en ikzelf.
Ondertussen zijn we bijna aan het einde van de vijfde dag van het nieuwe jaar, maar ik wou jullie mijn 2015 toch niet onthouden.
Vooraleer ik aan dit overzicht begin, toch een woordje uitleg bij deze blog post. De frequente lezers onder jullie zullen waarschijnlijk even vreemd opkijken dat het er hier in het Nederlands aan toe gaat.
Een nieuw jaar doet wat met een mens zou je kunnen zeggen, maar de eerlijkheid gebiedt me jullie te vertellen dat ik het voorbije halfjaar de overstap al aan het overwegen was. Ik had het er met mijn wederhelft over, met enkele collega-bloggers en uiteindelijk ben ik gewoon mijn hart gevolgd.
Na bijna vijftien jaar bloggen in het Engels was ik aan iets nieuws toe. In 2001 was het ook maar evident dat ik in het Engels zou schrijven want blogs waren toen nog niet zo’n hot topic zoals ze dat nu zijn. Jarenlang bleef ik het Engels, mijn grote liefde, trouw. Ja, soms wou ik dat ik een ‘native speaker’ was zoals ze dat zo mooi kunnen zeggen. Al was het maar om ‘I love you’ te kunnen zeggen.
Het laatste jaar ben ik mij echter meer en meer gaan toeleggen op projecten waar een hoofdzakelijk Nederlandstalige equipe achter stond, denk maar aan #boostyourpositivity. Ik lees ook meer en meer Nederlandstalige blogs en de teksten voor mijn blogposts komen almaar vaker in het Nederlands (in mijn hoofd dan).
Uiteindelijk heb ik op 1 januari (kan het nog meer symbolisch?) de knoop doorgehakt. Bij een taalswitch hoort ook een nieuwe layout waarover ik meer dan tevreden ben.
Het archief, in het Engels, blijft, laat dat duidelijk zijn. Ik sta nog steeds achter de inhoud van mijn blogposts en vond de taal nu niet meteen een reden om met een lege databank te starten.
Uiteraard hoop ik dat jullie ook in 2016 trouw mijn avonturen blijven volgen, ik heb alvast heel wat op de planning staan om jullie voor te schotelen.
Rest mij dan nog jullie de allerbeste wensen voor het nieuwe jaar over te brengen en even een kort overzicht van mijn 2015 mee te geven!
In case you didn’t know, I basically adore Christmas. The first Christmas tunes hit Spotify back in August and now I barely listen to anything else (well, except for end of year-lists, that is).
My biggest pride is my Christmas tree. I’m a tad bit sad it’s once again the plastic one we keep on the attic, but when it’s all set up, I can’t help but falling in love with it over and over again.
As I promised you in October’s recap, November was filled with exciting ideas. Never could I imagine that what I mentioned there was only a small part of them.
Remember when I first wrote about #myvitabreak, shorty after the launch event I attended? Right, that’s over four weeks ago, which also means that the challenge has come to an end. Today is my last weekly round-up, but of course I’ll continue to practice most of the challenges even though the #myvitabreak story comes to and.
If there’s one holiday that I envy Americans for, it has to be Thanksgiving. Christmas comes in a close second, because you have to give it to them: no one does Christmas like they do. Well, except for part of my online Christmas posse, like Stephanie whose holiday playlist on Spotify is a must.
Time. I am not sure how you feel about it but most of the time it goes like ‘so little time’ around here. In fact, it’s quite daunting how quickly it passes by. It’s been over fifteen hours since I got up to go to work and within an hour or so I will tuck myself in.
As I’m gearing up for the fourth and final week of #myvitabreak, let’s have a look at this week’s challenges, shall we? I’ll even tell you all about my favorite soup recipe in the process.
